Mihrican

Durmak yasaklandı bana Ayışığına sırtımı dönmem Egzamaların azar dedi doktor. Çünkü aşktır otacı Nazara gelmez mazeret. Aşk, hani vurgun yemek en zayıf yerimizden Bin karınca sürüsü dolar gibi vücuda Hani hazdan kamaşır iliğimiz kınında. Serezat kuştur yürek, kafesinde çarpar ya Aşkı bildin mi? Varolmanın kimyası… Laf değil, oyun değil İnsan kalabilmenin sihri. Aşk, vermektir Mihrican! Akıbet ‘al' olmasada temayülün mihrini Ki yorar insanı. Tahammülsüz kılar eşyaya Kayıp düşen zamana bizi. Duldası da yoktur tutunulacak. Ve harlıdır bir yanı Cürmü kadar yer yakar. Aşk, bedel ister mihrican! Aşk, ümittir mihrican! Gece serpilen külden sabah koru devşirmek. Ki oldurur insanı. Erir günden güne bir yanımız. Bir yanımız havaya, Bir yanımız toprağa karışır. Âyandır, âşikardır. Aşk, sabır ister mihrican! Aşk, yitmektir mihrican! Kainata üflenen usarenin içinde Ki damıtır insanı Kirden, pastan, günahtan. Hüzün gülümser Palazlanır ruhun demir kütlesi Çile bezirgândır; cefa, sefa seçiminde Bitpazarında arıtır benliğin safrasını. Aşk, cefa ister Mihrican! Aşk, seferdir Mihrican! Yoktan vara, azdan çoğa Ki donatır insanı. Güzergâh nerde, nasıl Bahta ne düşmüştür elestten Çöl kuşanmak, ayaza bulanmak Ölüm ile ikiz olmak vaciptir. Gönülde şaklayan kırbaçtır visal. Aşk, soluk ister Mihrican! Aşk, evettir Mihrican! Zihinde devinen her sual burgacına Ki yaratır insanı. Çileye de, belaya da eyvallah! Kargı yârin ellerine yakışır. Acı da, tatlı da aynı kaptandır. Beyaz da, kara da aklın evhamı. Aşk, cevap ister Mihrican! Aşk, bilmektir Mihrican! On sekiz bin âlemi bir kareye resmetmek Ki yaşatır insanı. Hayat sıfırdan başlar gün ışıyınca. Hep tazedir dünya. Yeni baştan kurulur. Ve sevinç seğirir nabzın dudaklarında Aşk, irfan ister Mihrican! Aşkı bildin mi? Var olmanın kimyası