Sene Doksan İki

Ağlar bana ağlar bana Sevdim diyen düşman bana Bilmem kimler ağlar bana Hasret bana gurbet bana Ne söylesem olmaz sana Kader küsmüş gülmez bana Gecenin bir yarısı sene doksan iki Çileymiş yaşarken ölenlerin gerçek ismi Doğmadan kader yazılır ölmeden can eksilir Kim isterdi sorsalar bilir mi acıya gülmeyi Çeker miydi bunca derdi sorsalardı sahi Kirli sayfalar bizim de beyazlar kimindi ? Çocuklar gibi mutlu olmak nasıldı çocuklar Çocukken de mutlu olmayan onlarca çocuk var Tutup kolundan çekerler garip bi çocuksan Herkesin yanın da ağlamaksa şimdi çocukça Sınıf değil sokaklarda öğrenir bu çocuklar Kandırır hayat inanma sakın dine çocuk bak Tam demindeyiz buralar yanar şimdi hüsran Gidenler bi oh çeker benim dilimde isyan Kimlere aldandık ulan şimdi nasıl sorma Borcumuz ödenmedi mi bitmedin mi daha rüya Kalbimiz pazar yeri satıldık 3 kuruşa Bi sevdamız vardı onu da yalan etti dünya Dikenli bir bahçe hayat ortasında sen bi gül Onca sıkıntının için de nefesti lan gülüşün Biten gençliğim gibi gittin içim de yine hüzün Ağla gözüm bitmedin mi kaçıncı yaş döktüğün Sığındım kadehlere yüzüm de sahte gülüşler Uzandım bi kaldırıma uyandırın bitince … Ağlar bana ağlar bana Sevdim diyen düşman bana Bilmem kimler ağlar bana Hasret bana gurbet bana Ne söylesem olmaz sana Kader küsmüş gülmez bana