Yel Benim (Esti Acı Poyraz)

Esti acı poyraz kalem yıkıldı Evrenime göz eyledi yel benim Yuvam ilmik ilmik oldu söküldü Emeklerim az eyledi yel benim Kınamayın beni kavim kardaşlar Didemden akıyor kan ile yaşlar Ey günümde hatır soran yoldaşlar Dostlarımı yüz eyledi yel benim Gahi girip bir kazanda kavruldum Gahi hamur gibi olup yoğruldum Duman olup gökyüzüne savruldum Küllerimi toz eyledi yel benim Şahsenem der bitmez feryad-ı zarım Yüklendi barhanem kesildi karım Ne kışım bellidir ne de baharım Yazlarımı güz eyledi yel benim