Bohem (ft. Kâfi)

Nakarat x2 (Kafi): Düşüp kalktın solumdan Hiç bir sey gitmez yolunda Ölüm sürekli göz kırpar da Benim yaşamakla zorum var Verse 1: Ruhundaki uçurumda bir tebessüm unuttun Unuttuğunun gözleri hep parçalı bulutlu Kendimce yazıp çizip düşlediğim kuruntu Şakağımdan sızan düş pınarlarımı kuruttu Ellerimle avuttum sızlayan masalları Denemekle olmuyor değişmiyor asallarım Bu kentin karanlıktan bi haber insanları Anlayamaz konuştuğum sarhoş lisanları Yalnızlığa gülümsüyor araladığım perde Baktım ,güzel günler falan yok ilerde Ömrümü unuttuğum o sokağa uğra Yarım kalan bi bekleyiş bıraktığın yerde Bazen, kaderden öte, yüreğe bağlı yol Sığındığım şarkılar birer birer dağılıyor Hayatların soyutluğu ezberimde çağlıyor Gemilerim yandı çoktan denizler ağlıyor Nakarat x2 (Kafi): Düşüp kalktın solumdan Hiç bir sey gitmez yolunda Ölüm sürekli göz kırpar da Benim yaşamakla zorum var Verse 2: Kalemimde bu aralar alevlendi dağlar Akda karada yaşamak adına koptu bütün bağlar Şiir defterimde gömdüğüm ağır vakalar İnanmıyorum hayrımıza değil bu vukular. Şimdi hatıraları indir o tozlu raftan Çıkar beni gidişinle düştüğüm araftan Ayrıl tutunduğun o şeytani saftan Tekrar vuracaklar öldüğüm taraftan Ne kadar sürtük varsa vicdanıyla huzurlu 1 güldük bin agladık işte bütün sorun bu Yoruldum değmeyenlere yazmaktan Benden aldığın ne varsa hesabı sorulsun Kafamın derinliğinde vurgun yedi hayallerim Herşeyini kaybedenin yaşantısına bohem denir Benim neler yazdığım bi sürtük için önemli mi Bonbahar hüzünmüş dertleriniz dönemli mi Aşkı tekrardan dönen bilir ayırılığı bölen benim İntihara meyil etmez yaşadıkça gören beni Silüetini hafızamdan cıkarmaya çalışıp Seni içimdeki giyotine yatırdıkça ölen benim. Şimdi hatıraları indir o tozlu raftan Çıkar beni gidişinle düştüğüm araftan Ayrıl tutunduğun o şeytani saftan Tekrardan vuracaklar öldüğüm taraftan Nakarat x6 (Kafi): Düşüp kalktın solumdan Hiç bir sey gitmez yolunda Ölüm sürekli göz kırpar da Benim yaşamakla zorum var