Çisenti

Çisenti (1. Bölüm) İçimde ki beni bir tek koğuş paklar Bıktım artık koştukça yorulmaktan Huzurluyum dur yastığımda kokun varsa Ellerim pandomim misali saçına dokunmakta Alın yazım sana koşmak her gün yokuşlarda Aklım hep uçurtmamla uçan özgür o kuşlarda Odamı süsleyen hayalin sessizce konuşmakta Hatta darp edercesine benimle boğuşmakta Ben anlatırım gözlerimle sana sorunlardan Soğuyor zaman sanki içinde cenin oluşmakta Göz bebeklerim sıkılmış bir kundakta korunmakta Emeklerken sana gelmek istediğim yolum taştan Gece olunca yıldızlar karanlıkta koşuşmakta Bilinç altımda sana dair anılar oturmakta Çocuklaşmak bir nevi hazanda soyutlaşmak Hüzünlerim okyanus göz yaşımsa olur sandal! Nakarat x2 Ölüme ulaştığımda özleminle durmalıyım... Saatimi sabaha karşı sana kurmalıyım... Uyandığımda içimde huzru tutmalıyım... Ya da melek denen şeytana bir daha uymalıyım... (2. Bölüm) Yeni ses tonu bulmadan düşüyor çisenti Yüzünden akarken ıslak tenini siler mi? Bende ki sen, sen benden gidince biter mi? Biterdik ama; Yinede her şeye rağmen olanlara direttim... Yok olmak ihtimali inatla kafamı kurcalıyor Görüşüme biraz çisenti sanki pus katıyor Gözlerime bakarken okyanuslar buzlanıyor Acına ortak oldum gözyaşlarım denizde tuzlanıyor Sonbaharda öldün sana bulandı tüm kaldırım Hangi şiir hangi roman anlatır ki hüsranımı? Seni içimde görmek isterken aynalara küs kalmışım Hayallerime ortak olan gördüğüm bir rüyamışın... Seni düşünürken kendi içimde boğuldum Gözyaşlarım hasretine bir yağmur doğurdu Her seferinde kim bu diye soruldu? Anlatamadım sustum duyduklarıma sade kaldım yorumsuz...