Dym

Jesienne wichry znowu kołyszą świat Wrześniowy świt nie chce obudzić dnia Wyruszam znów w kolejny kręty szlak I tylko chłód i spojrzenia gwiazd Nie widzę drogi bo zbyt gęsty jest dym Od nowa uczę się, jak oddychać mam nim Przetarte ścieżki starocią lśnią Idę przed siebie, jakby pod prąd Coraz trudniej wspinać się Jakby los nic tylko sprawdzał mnie Wśród odrapanych ścian, opuszczonych miejsc Przewracam się Czy chcę wydostać czy zostać tu chcę Obojętnie i przyjemnie mi jest Bo tu, tu nie znajdzie nikt mnie Nie chcesz obudzić dnia Niech w Twojej głowie wieczna zamieć trwa Chcę dalej iść pod wiatr Nie chcę już wracać, chociaż czuję strach Znowu umierać mi łatwiej Bo trudniej jest żyć...