Mira

Ben hala eskiyim bu şehirlerin arası Bir şiirin arasıyım can alıcı yarısı Martılar artık şaşırdı rotasını Bir sen bi bendim körfezin yarası Duymuyorum da artık tamamen sustum İçimde bir korsun nedense suskun Yüzüme dokunan herkes bir anda sustu Mira anlatmış herşeyi bir mezara kusmuş Açarmı bilmem artık bu taşrada menekşeler İçimdeki gelir gider aynı yerde hasar veren Ben bizi anlatsamda derinlere bence Aklı olan hakkı alıp yazarmı hiç şiirlere Neyse güneşin olamam güneşimde buz gibi İçimdeki iyiliği kaybettim ansızın Kader gerçekten de değiştirdi hepimizi Nerde dudaklarıma dokunan şiirimin zanlısı Bu yanında umut satan çiçekcinin çiçekleri Ağır roman misali hissettiğim içimdeki Kaybolur fotoğraflar kaybederim renkleri Yazdığım her satır yok oluşun simgesi Ötelerde kaldı umut ötelerde kaldı Kimi paramparça bu gizde kimi geçmişden arttı Sen öteki şehirde yanan bir ateştin Dumanını gördükçe ben içim kanardı Ayaklarımın altında cam kırıkları Bu şehre fazla geldi umut kırıntılarım Hep dolu defterin biraz sil satırlarını Aç gözlerini gör diğer yarımı Bugün kuşlar fazlasıyla sessiz Manzarımız eşsiz bir o kadar hissiz dingin Gökyüzümüz sisli sanki görmedik hiç mavi Ellerini aç hüdaya ruhuna sinsin Göz yaşım uzak bana tuttuğum kalem gibi Gördüğüm yalan değil yalın hali nefretin Bir odanın içine tıkılı kalan şehvetin İçine gömdüğün herşey aslında servetin Bilemezsin göğe bakmak aslında zor değil Herkes bir gün gider hiç kimse sen değil Bir patikanın içinde yol al ve sendele Bir taraf gün bir taraf kuz her şeyini dengeler Aramakdan usandık durgunum Ellerime dokunma yorgunum Korkusuzca ilerlerken ölümlerin sorgusu Ve duyguların olgusunda bulduklarımın arzusunu kaybetme korkusu İşte böyle mesele hepsi sanki bir düğüm göremezsin kalbimin içindedir ördüğüm Söndüğüm falan yok ruhlarınız sövdüğüm Umutlarım gökyüzünde gökyüzümde öksüzüm