Münzevi

Sürer mücadelem bu can bedenden çıkana dek Ki kalk becer der içimden bir ses Sevmese bile bir başkasını bu kalp ecelden Duru pak cevherleri yenerken un ufak cepler Emek verip emekleyenle dolu bir durak bu cehennem Hep geçerken uğradığım Nedense hep ummadığın taştı baş yaran Kaçamazsın taştı bardak artık baştan da alamazsın Kaçan kaçsın zaten yaş tahtaya basıp da düşersen baş aşağıya Kalakalırsın baş başa kendinle hep Gelen gider tutmak için elde bir sebep yok Gözlerimden düşenleri yerden toplarken Düştüm yere yüzümde ne mimik ne jest yok Yetişemez eş dost Gelen gider tutmak için elde bir sebep yok Gözlerimden düşenleri yerden toplarken Düştüm yere yüzümde ne mimik ne jest yok Yetişemez eş dost Ben sevgimi istimal edip kirletmem İstikametim ölüm iken içimde Hiç birşeyi siklemeyen bir pislik var edip dedim Tüm geçmişimi güzel bir istikbal için istihdam etmeliyim Tüm sevgilerden istifa edip Zaten her biri diğerinin benzeri hiç biri istisna değil Getirmez hiç biri saadeti İçip de girdiğin hiç bir ruh haleti buna denk gelemez Hemen hemen hepsini buhar edip uçurtur satırlarım Kağıt yok önümde kalem olamaz suç aletim Üstüne üstelik gülmelik düşlerin peşine Günde bir düşmenin verdiği güçledir Ki verdim ben ömrümün üçte birini Her cümlenin bitimine ünlemini yerleştirip bekledim Gündemimi kimse meşgul edemez Seninleyim ben hep münzeviyim Gelen gider tutmak için elde bir sebep yok Gözlerimden düşenleri yerden toplarken Düştüm yere yüzümde ne mimik ne jest yok Yetişemez eş dost Gelen gider tutmak için elde bir sebep yok Gözlerimden düşenleri yerden toplarken Düştüm yere yüzümde ne mimik ne jest yok