ABR

از همون اول نباید اصلا خودمو درگیر این بازیا میکردم دیگه زندگی هیجانی نداره تو این قلبم دورو بریا به زور فازمو میفهمن منم بایه لبخند رد میکنم میخندونمت میگم به به دمت گرم است دوباره برمیگردم به همون تنهایی سردم تاریکم هست پر خارو حس بی فایدست حتی فکر بهش پشت این ماسکم یه تبسم زشت بکش راه میرم حاجی به هر سمتی که دل بگه دیگه نمیشنوم تو جیغ بزن کل بکش دیگه نمیبینم تو تیر بزن جر بده دیگه نمیفهمم تو هی حرفتو کش بده راهه من اینه کارمم گیره شعله زیر ناحقی زیاده داره سر میره به اندازه کافی توی دنیا بدی هست دیگه به خودم کلی بدهکارم دل چپش پره داره پس میده نمیدونم انگیزم چیه این بدن به هر سمتی پرت میشه مردم دسته دسته تک تک مثه کلاغای عزادار از سر کار بر میگردن هیچکدومشون نبودن به فکر ابر نه خیلی چیزای دیگه بود که بش فکر می‌کردن اونقدری غصه دارنو اونقدری سردرد بیماراشون تو خونه منتظر دوای دردن اونقدری که تو فکر پولو نون شب بدن هیچکدومشون نبودن به فکر ابر نه بارون میزنه قطره قطره نم نم منم هنوووز اسیر این شهرم صبحو شبمو تقدیم کردم به کارایی که حال نمیکنم باشون اصلا اسیر این آدما علاقه ندارن به سبکم به حرفمم همینه که هستم عوض نمیشه اینه سرشته و راهو رسمم مشغول سرکوب خود پاکش کردم اینم مثه شعرای دیگم خاکش کردم رفت با یه موج داره از دست میده کم کم ارزششو یه طنزه یه جوک یه لحظه ی خوش به امید روزی که نابود بشه چرخه ظلم به فکر ابرا افتاد وقتی که مرد