Kara Bir Tablo

Sende kızma bana söylediklerimden ötürü bir kağıt önümde ve ben yazarken üstümde örtülü bu şair anlatırsa eğer kalbinde ki her bölümü gözlerinde oynayan bu hüzünlü filmin bendim başrolü yazardım işte ne kadar umutsuz olsamda anlatırdım biliyorum ve sustuğumda sanki birer masaldım evet verdiğin kararı beklemekten yaşlandım ya da seninle birlikte sonsuzluğa dalardım Ve sende bil her geçen dakikanın nereye gittiğini Yıllar sadece eskimiş bir şarapta mı değimli ? Bu perdenin arkasında duran kara bir tablo sanki Hangi ressam içimde olanları bir kağıda dökebilir ki ? bir film mi hayatım ? öyle ise eğer artık daraldım bir dram içinde ne kadar yüzüm gülerdi anlamadım desemde karşımda hep biri varken ağlamamak için karanlık bir oda da saatlerce susardım.. Yine bir akşam üstü Dışarda aynı kalabalık ve sen bu öyle bi masal ki içimde olup biteni bilmesen de ben çizerken yüzünü defalarca kez bir kağıda sanki ay parıldar gözlerinde ve herşeyim uzaklarda güneş yine batmadan her zaman ki yerde beklerim bu son trenle gelmezsen herşeyi yazdığım defterim bir anlık öfke değiştirir ve herşey yoluna girmeden son dem'inde savrulduğum rüzgarın soğuk esmesi ve yıllar boyu çekdiğim derdin hesabını sormadan onca yılı yaşadım boş bir kağıt ve kalem elimde sonsuzluğu düşler gibi kaldım yalnızlığın içinde kendimi hapsettiğim bir odam ve şimdi çaresizce sonuna vardım artık gözlerinde bittiğim an olmalı bir damla yaş uğruna yaşadıklarımın değeri sorulmalı dudaklarım her saniye adını haykırmaktan kurudu yalnızlığı paylaşacağım birileri ise hiç olmadı