Ölüm Kafiyesi

Sen zifiri karanlık gecemin ay ve güneşiSen sevdiğim kadın benim duam ve güneşimYardım et,yoruldum bıktım artık her şeydenNeden bir türlü yenemem aşk denen bu güreşiİçimi sızlatan bir sen,bir de yokluğunYüzünü göremediğim gündür ,o andır korktuğumBaşıma gelme ne olur güneşin soğukluğu içimi yakar,geceme çöker aşkın korkuluğuKalbimin yonttuğu en değerli bir taşsın senİçindeki aşkı bırak haddini aşsın gel !Yeter ki yanımda ol,yalanda olsa sevBir kere seviyorum der ,sonra giderim ben ölüme Nasılsa yaşarken de ölüyordumNe farkeder ki mutlu olduğunu görüyorumO yeter bana inanma yalandan gülüyorumİhanetle kazdın aşkı nefretimle gömüyorumBir gül olmak istedim hep kopar da kokla diyeBir gün ölmek istedim ben koparsam korkma diyeBu ölüm kafiyesi,satırlar söyle niye ?Neden mi? "Ölümden kork adımı anma" diyeRüyalarıma giriyorsun git de diyemiyorumRüyalarım bittiğinde kabuslara direniyorumBilemiyorum belki her uykumda yanımdasınFakat Kalp gözüm kör oldu "rahmetli" göremiyorduÖlmek istiyorum bakmayın siz kuruntumaÖlmek istiyorum izin vermiyor ki gurur bunaZehirleniyorum ben onsuz içtiğim her yudum sudaBiliyorum birgün aşklar biter gelir geçer buda