Alem-i Eşbah

Tuhaf renkli çiçeklerin olduğu bir sokaktayım Ne bir ev ne bir insan ne bir suret ne yaşam var Elim kolum bağlı,gözüm ama,dilim lal kesilmiş Anlamıyo beni ne bir hayvan nede bir insan Kiremitleri kırık adına istanbul konulmuş Şu megoloman şehirin İçinde rahat edemez içinde katlanır kinim içinde bulanır zihinim İçinde değişir dinim içinde kaybolur piirim Hayat soluk gıri,hayat beni sürükler Ayaklarımın üzerinde garip bir ağırlık Sırtımda dünya,gözkapaklarıma hakim bir rüya İçinde yoksulluk ve herşey güzelmiş güyya Denizin ilk seferde kabul etmediği fırlatılan bir çakıl taşıyım Hertarım yara ,hertarafım kan Herşeye rağmen hayat güzel diyorlar, Hangi taraf iyi,hangi taraf sol hagi taraf sağ Nakarat: Gökkubbem en büyük külliyem benim Hayat ellerinde küçük bir kartanesi gibi erir Zaman ilaç değil,zaman ruha çile,zaman yalan,zaman ruha zehir Ruh bedene esir düşer ,beden toprağa.. Bugünde ıssız kalbimin varoş sokakları Yine aynı dua dilimde ”zaman yavaşlasın” Farklı dilimin aynı notasında ayrı doruktayız Sevgi batısında dünyanın ben doğusundayım.. Bazı geceler yıldızları topluyorum samanyolundan Hapsediyor beni dünya çekip kolumdan Gramafonda eski bir plak eski bir parça Okşar nacizane gölgemi mutlu ve mesutca Zamanla çürüyüp buruşur tüm gençliğim Bihayli çaresiz ve aciz birhayli dertliyim Gökkuşaklarını papyon yapıp giydiğim çocukluğumda Can verdi bahtım oyüzden felçliyim.. Şansım dönüp durdu takıldı boğazıma Yarını yaktım ve gömdüm istanbul boğazına Ağıtlar yankınıp dizdim satırlar arasına Feryad-ü figan oldu alem'i eşbah ara sıra.. Nakarat: Gökkubbem en büyük külliyem benim Hayat ellerinde küçük bir kartanesi gibi erir Zaman ilaç değil,zaman ruha çile,zaman yalan,zaman ruha zehir Ruh bedene esir düşer ,beden toprağa..