Türkan

Şehirde yankılanan eski bir şarkıydım Ganita kıyılarına vurmuş boğulan hayallerimin cesetleri Yinede pes etmedim, yosundan kağıt kayadan kalem yapıp Hayata dair herşeyi resimledim Sefil herif diyorlar. Doğrudur Çünkü değersiz sandığınız duygularımı henüz yitirmedim Soğuk kiremit çatılı 3 göz oda birde salon Viranemin içinde okyanuslarımı betimledim Dur kanıma karışma Birhayli zor oldu karanlığa gömüldüğüm evrenle barışmak Yirmi iki yıl sefaletle savaşıp aç karnına hayatla dalaştıktıktan sonra Zor oldu ilk bahara alışmak Geleceğinin öncesinde cehenneminin bekçisiyim Zifte dönmüş ciğerlerinin çatlamış asfaltı Martıların çığlığıyla yoğurulan şu boğazın, Belkide 1453 kesintisiyim Göçebe doğan bir türk'ün yerleşik aşkını anlatır bu şarkı Tıpkı eski türk filmlerindeki gibi yeşil ve sade. Kar yağıyor boz tepeden aşağı Damağımda aynı tat, tarçın ve sahlep Raylar üzerinde çıldırmış anılarımın intihar girişimi Ve umarsız kalabalığın ıslıkları Tüm şehir ölmüş, hatta çürümüş olmalı Yoksa istemezdi tanrı buz dağını insan sanmamı Elimde yaprakları kopartılmış papatyalar Yeniden umut dağıtıyorum açmayacak şafaklara Hepsi bu değil, birde dönmeni isterim Gazete küpürleriyle yaptığımız bu b.ktan apartmana… Seyyar satıcının naraları yankılanıyordu mahallemde Tezgahında dişleri kırılmış bir de gramafon Üzerinde türkanın fiyakalı parmak izleri O kalbimdeki bozuk bir kromozon