Ku Przeznaczeniu

Samowolnie prowadzeni na rzeź Nie spodziewają się ogromu zbrodni Myślą o ocaleniu Które nigdy nie nastąpi Rzucony cień ze świstem Przecina powietrze Ostatni niemy krzyk Rozbrzmiewa w głuchej przestrzeni Ich losu już nic nie odmieni Ich losu już nic nie odmieni Krew ucieka z ran jak zawsze wrząca Pieni się wściekle Przesiąka ziemię już nie ma odwrotu Od drogi Potępienia Odrzucenie człowieczeństwa Narzucone odgórnie Wiara złamana jak kości Spoczywa w trumnie