Strandafjorden

Å reise langs Strandafjorden ein haustdag full av regn Ei påminning om gammal lengt på leit etter eit tegn Her har far og far hans før han og så mange fedrar reist Til og frå i livet sitt har dei reist med all slags beist Å reise langs ein fjord i Hol på veg mot det som var Å reise langs ein fjord i nord på leit etter ein far Med gamle gener etter seg eit råk av DNA Ein hale kveikt av tidlaus brunst slik bygdefolket sa Frå fjell og li renn elva ned mot dalføret som før Eit vassdrag fylt heilt opp av sakn eit driv som aldri dør Og skodda tung mot hugen min den riv opp gamle sår Eit skydekke av størkna skam får tru det snart blir vår Å reise langs ein fjord i Hol på veg mot det som var Å reise langs ein fjord i nord på leit etter ein far Med gamle gener etter seg eit råk av DNA Ein hale kveikt av tidlaus brunst slik bygdefolket sa Dei fór langs Strandafjorden sommarstid Skulle sikkert hatt meir tid Langs Strandafjorden vinterstid Kanskje gjekk dei her på ski Får minner om det som kunne blitt som ein gong var litt mitt Vage ord frå ei slekt i drift kanskje var det alt då gitt Ei kvinnehand stryk minnet bort og tryllar fram litt sol Stryk vonde stengsler vekk og bort då vi to nærmar oss Gol Å reise langs ein fjord i Hol på veg mot det som var Å reise langs ein fjord i nord på leit etter ein far Med gamle gener etter seg eit råk av DNA Ein hale kveikt av tidlaus brunst slik bygdefolket sa