Den exw pethanei

Βρικολακιάζω και σύ μου λες να βγω στο φως της ημέρας Η ζυγαριά δεν με δείχνει βαρύ, μα δεν με παίρνει ο αέρας Μες στην μπανιέρα αδειάζω τοξικότητες και εμμονές Μα η ψυχρά θαμπώνει απ' τον καθρέφτη λες και 'χει αναστολές Αυτή η θλίψη σαν ρούχο πάνω μου καλά έχει φορεθεί Και όσο κι αν τη στραγγίζω την απορροφάει όλο κι πιο πολύ Πάω να την κοροϊδέψω και Ανοίγω την ντουλάπα να αλλάξω, μα ό,τι κι αν βάλω πάνω μου, δεν μπορώ να την αποβάλλω Σε τέσσερις τοίχους ξεθωριασμένους με μίκραινα, είμαι ήδη εξαντλημένος πριν κάνω τα βήματα Ο εγκέφαλος σαν πρίζα που τον οργανισμό δεν σύνδεσα Απουσιάζω από την ζωή αλλά όχι από τα προβλήματα Δεν έχω όρεξη να μιλήσω με κανέναν, γαμημένη ασθένεια που με χτυπάει στο αίμα Το θέμα δεν είναι αν πιστεύω στον Θεό, αλλά αν ο θεός πιστεύει σε μένα όταν τα 'χω χαμένα και γίνομαι ένα με τον πυθμένα Καπνίζω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και ούτε που με νοιάζει, αν αύριο δεν έχω πνευμόνια ή η καρδιά μου σπάσει Την έχω ήδη κάψει, μπας και το μυαλό μου στην θέση του ξανάρθει Η ευχή έγινε καπνός και εγώ τρέφομαι ακόμα απ την στάχτη Κρυβόμουν απ'τον ήλιο πριν με δει και με γδύσει Και μες στα σκοτάδια αναζητούσα μάταια την πτήση Και αυτή η πτώση έχει τσιμεντώσει λες και 'χει υψοφοβία Δεν αντιστέκεται και ας την ποδοπατούν με βία Δεν έχω πεθάνει, κάποια στιγμή θα γίνει μα όχι τώρα Δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα Το υπενθυμίζω στον εαυτό μου πρώτα απ όλα, όταν έρχεται και σκάει καταρρακτωδώς η μπόρα Τα μάτια μου κατακόκκινα απ' το χόρτο ή το κλάμα Ανάλογα την ψυχολογία και το χάσμα Τι κι αν κέντησα το τραύμα, ξεχείλησε απ' το ράμμα Μες στην παράνοια, σαν τάμα στην μετάνοια για να πειστώ στο θαύμα Τσαλακωμένα τα σεντόνια, αφημένο το άγχος, μπρούμυτα στο κρεβάτι κουκουλωμένος τάφος Ο ύπνος μου βαθύς, μα τον διακοπή δεν τον έκλεισα Και έτσι αντλεί ενέργεια, λες και τον εφιάλτη όντως τον έζησα Σαν να έπιασα εσκεμμένα το ξυράφι, δεν φρενάρω Στον λαιμό μου γλιστράω και σε λίγο θα τον γδάρω Μη ψάχνεις να με ψυχολογήσεις, θα αποτύχεις παταγωδώς Από το σκοτάδι στο φώς Πίσω στο σκοτάδι διακαώς Δεν έχω όρεξη να μιλήσω με κανέναν, γαμημένη ασθένεια που με χτυπάει στο αίμα Το θέμα δεν είναι αν πιστεύω στον Θεό, αλλά αν ο θεός πιστεύει σε μένα, όταν τα 'χω χαμένα και γίνομαι ένα με τον πυθμένα Έχω περάσει την κόκκινη γραμμή, μου λένε οι γιατροί πως την τελευταία μου πνοή θ' αφήσω πάνω σε ένα δωμάτιο να αιμορραγεί η ψυχή, το τασάκι θα 'ναι γεμάτο γόπες και το κορμί θα τυλίγεται στις φλόγες Δεν έχω φραγμούς, όταν δεν μπορεί να με καθησυχάσει ο νους Τ' ακούς Για έναν άνθρωπο που έχει εκρήξεις θυμού είναι πολυτέλεια στο ενδιάμεσο της νύχτας να ηρεμεί απ τους καπνούς Πέτρωσε η καρδιά μου, αλλά ακόμα νιώθω τους παλμούς Δεν έχω πεθάνει, κάποια στιγμή θα γίνει μα όχι τώρα Δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα Το υπενθυμίζω στον εαυτό μου πρώτα απ όλα, όταν έρχεται και σκάει καταρρακτωδώς η μπόρα Και αν απ το κενό δεν καταφέρω να τραβηχτώ προς τα έξω, θα το πάω όσο αντέξω