Thanatos 2-92

Δεν βρήκα διέξοδο γι' αυτό Μένω στην παύση Κοιτάζω τον καθρέφτη Και αντανακλά Πως πια τα 'χω χάσει Δεν ξέρω αν έχω αδειάσει ή ήμουν Εξαρχής κενός Μοιάζω να είμαι νεκρός Και ας χτυπάει Μέσα μου ο παλμός Είμαι όσο σκατά μπορεί Να φανταστεί κανείς Έχω ξοδέψει κάθε είδους Συναίσθημα Και νιώθω ανεπαρκής Είπα στον ψυχίατρο μην αφήνεις Κανένα υπονοούμενο Θέλω το φάρμακο που θα με κάνει καλά Όχι χαρούμενο Είμαι μπλεγμένος σε όνειρο παγίδες Και δεν το ελέγχω Ποια όνειρα να δω Εγώ μόνο εφιάλτες βλέπω Μην το πεις παραέξω Μα αν τα χρώματα μπερδέψω Υποσυνείδητα πάλι το μαύρο θα διαλέξω Το κεφάλι μου με βαραίνει Και το μέσα μου Έχει αδειάσει σέρνω το κορμί μου Να σηκωθεί πεισματικά απ' το κρεβάτι Οι φωνές στα αυτιά μου σαν σειρήνες Μ έχουν δελεάσει Άνοστες μου φαίνονται οι τροφές Για να γεμίσω το στομάχι Πιστεύω σε μένα αλλά χάνω Την πίστη μου συχνά Όσα βήματα κάνω με γυρνούν Στο ίδιο μοτίβο ξανά Κανένα χτύπημα δεν είναι τόσο δυνατό Και αυτοκαταστροφικό Όσο το εγώ μου Στον ίδιο μου τον εαυτό Αυτή η θλίψη με ντύνει τόσο καλά Ώστε να μην κρυώνω Και έχω μια οργή που σπάει Την σιωπή για οξυγόνο Την μοναξιά μου ξεφυσώ Και αυτή μου γυρνάει πίσω Με τρομάζει όταν δεν έχω τσιγάρα Να καπνίσω Η αδιαφορία μου Έχει ποδοπατήσει το εγώ μου Έχω ακόμα φορεμένη την θλίψη Στο πρόσωπο μου Και ενώ πλένομαι καθημερινά H πουτάνα δεν λέει να φύγει απ' το Πρόσωπο μου Τα πιάτα έχουν μείνει άπλυτα Μες στον νεροχύτη Και κατάλοιπα στάζει αδιάκοπα η βρύση Άντε καληνύχτα λέω Και τραβάω την κουρτίνα Πριν ξεπροβάλλει επιθετικά ο ήλιος Kαι μου χαλάσει την ρουτίνα Η όρεξη μου για φαΐ είναι σαν την διάθεση Που 'χω για ζωή Και ο οργανισμός μου Στην εξάντληση έχει αφεθεί Αποφεύγω να κοιτάω στα μάτια Φοβάμαι Μην πούνε περισσότερα Απ' όσα έχω ήδη πει Ο δείκτης του χεριού μου Έχει κιτρινίσει Φαντάσου τα πνευμόνια μου Πως τα 'χω καταντήσει Κάπνισα τόσα τσιγάρα Με την ευχή να αισθανθώ πράος Το να νιώθεις κενός είναι χειρότερο Απ' το να νιώθεις χάος Ουτοπία στην αθανασία Ρεαλισμός βία Και αυτοκτονία Ξεγέλασα τους δαίμονες μου Με μια δόση ευτυχίας Μα η ψευδαίσθηση Με κατασπαράζει Με μανία Το δέρμα μου ανελέητα χάραζα Και άνοιγα ρωγμή Στα χάσματα ανάθεμα Δεν θεράπευσα τα τραύματα Ίσως φταίει που λίγο πριν κλείσει η πληγή Της έβγαζα τα ράμματα Μην μπερδεύεις τα σκοτάδια μου με την νύχτα Η νύχτα θέλει κάτι ώρες Μέχρι να ξημερώσει Απ' το γκρεμό να κοιτάς το κενό Εθίζεσαι στην όψη Και γοητεύεσαι στην πτώση