AZURE

زخم خوردم که حرف نخورم دلم تنگ میشه برا خودم میدونم اشتباس با تو بودن ولی نمیتونم نَه ولت کنم من شدم معتاده تو فقط بغلم کن شاید اشتباه باشه ولیم معتاده تو مث مزه ی نیکوتینیه لبات معتادم شو جهانمو بدم برات شعله ی شمع لای تاریکیه هوا بسوزنم تا بشم نور شبات ریه هامو میسوزونن دود ریه هات بزا دور بشم از همه و منو باز نزدیک نگه دار تو باشی نیستم تنها نمیشم نزدیکت ولی باز نمیزارم بشن نزدیکت آشناهم یه نفر بقیه غریبه وفادار موندم بت فرق من همینه منو دودَم کن شاید اینجوری توی ریه هات جای من امن باشه زندانی بشم کنار قلبت نقاشی میکِشَم بعد با شعر هلال لب هات اگه رفت رو گونه هات رقصید جایی اشک یا دلت تنگ شد برا من فقط یه زنگ تش تو بزن بی حسم میکشه تیر هی قلب من الان چند سالیه که هست میخوام تموم شه این درد کاری کن تموم بشه درد ندارم پناهی و نه فک نمیکردم که بگم این یکی فرق داره هنو شب من بیخوابه میدونم نمیشه و میخوامت میدونم نباید و میام هی میدونم تقصیر منه کامل اگه تش از پیشم بری میره بات نصف دنیام ولی میمونم رو پام مث قدیم چون ماها فرزندای شبیم میدونی راستمو میدونی دروغم میدونی کجا خراب کجا خوب بودم خیلیا دنبال فقط یه سقوطن برای من ولی تو نه نه نه بزرگ شدی با درد یادت تو شعرام هنو هس اینم نامه ی آخر یادت میاد با من هلال لب هات اگه رفت رو گونه هات رقصید جایی اشک یا دلت تنگ شد برا من فقط یه زنگ تش تو بزن ن ن ن ن