Tek Kalınca

Tek Kalınca: Takip ederdim fakat dünyam da kayıptım Ufak bir oda içinde günleri sayardım Geçmeyeceğini bildiğim olaylar yaşardım Selam sabah kesilir di menfaate alışmadım Gülümsemeler sadece satırda vesaire Noktaları siz koyun, benden son cümle Her insan tek kalabilir, bu koca şehirde Yaşamak gerekir bu bizi büyütecekse Suskun bir tavrım, kendim de kaldım İnancım da vardı ve herkese kandım Olanları görür ve bunlara inanmazdım Gördüğüm en karanlık yer yine etrafım Sustum ve bekledim yine yoktu kimse Can sıkılırdı ama gelmezdi hiç kimse Tribale bağlanırdı gördüğüm her kimse Bende bazen ilgi bekledim, her neyse! Melodilerle daha rahat uyurdum sanki geceleri Bana en güzel rüyaları gösterirdi sanki Karanlıkta hayal kurardım isterdim sessizliği Huzura kavuşurdu içim sanki biri varmış gibi. Küçük bir bebek gibi beklerdim şefkati Karanlıktan korkmam, bunu yalnızlık öğretti Masumluk ifademdi ellerimde elsizdi Büyüdüm diye övünürdüm büyüyen bünyemdi. Gitmesini istemezdim son kalan siluetti Tek hatırlamak istediğim gülümseyen ifademdi Yaşamdaki hedefler mütevazı beklediğimdi Herkes hayal kurarken benimkisi gerçekti. Lakin olmadı ve tabirince soldu güller Dostlarımla tattığım bizde aynı gerçekler Bize yaşamda sundukları sadece düşler Bende kalan tek doğru kafamdaki hedefler.