Papatya

Özür dilerim ya, gerçekten Her şey için senden çok özür dilerim Seni mutlu ettiğim için, seni üzdüğüm için Hep yanında olduğum için, hep sevdiğim için Hep iyiliğini istediğim için, hep hep biz olalım istediğim için Senden gerçekten çok özür dilerim Ama özledim ya Böyle böyle seninle uyuyakalmayı özledim Nefesini nefesimde hissetmeyi Ellerinin sıcaklığını özledim Teninin kokusunu Saçlarındaki yumuşaklığı Yüzündeki temizliği Sesindeki çocuğu özledim Hani sen gittin ya Sevdiğim var dedin ya giderken Sevdiğin olmak istedim Beni sev istedim Ömrümün sonuna kadar benimle kal istedim Evimin kadını ol istedim Ama en çokta papatyam ol istedim Sen giderken sadece kendini götürmedin Farkındasındır zaten Giderken gülücüklerimide götürdün Üzüntülerimi de, sevinçlerimi de Kalbimi de, nefesimi de, Oksijenimi de, duygularımı da Her şeyimi aldın ve gittin Aldın gittin de napıcaksın ki sen onlarla Veya ben onlarsız napıcam Daha doğrusu ben sensiz napıcam Her şeyimdin sen benim, en değerlimdin Birtanemdin ki zaten kimsem yok benim senden başka Gerçi sende yoksun ya, akılsız kafam Neyim kaldı söylesene ? Kırılmış sigaram, yıkılmış dünyam Kaybolmuş hayallerim Beni bırakmış bi geleceğim Sıkıldım artık gerçekten Nefes almaktan, fotoğrafına bakmaktan Geçmişi özlemekten, mutlu olmayı istemekten Dua etmekten, Tanrıya yalvarmaktan Ağlamaktan, hayattan Her şeyin iyi bakıyo mu sana her şeyim Mutlu ediyo mu seni benim kadar ? Üzüyo mu yoksa ? Papatya gibisin aynı Yaprakları tenin O ortasındaki yuvarlak yeri saçların İncecik yeşil sapı vücudun Papatya kadar masumsun İlkbaharda bembeyaz yapıyosun çayırları, çimenleri Bi rüzgarda boynunu eğiveriyosun hemen Eğme, dik dur üzme kendini Sen gülerken ben gülemiyorum ama Sen üzülmezken bende üzülmem Anneler çocuklarına papatyadan taçlar yapıyolar Baştacısın derken doğru söylüyodum Papatyalar öldüğünde kokarlarmış Sen ölme ama, bilmesin kimse kokunu Kim kopardı yapraklarını saçma bi fal uğruna Merakları için senin canını yakmaları çok saçma değil mi Ben papatyayı sevdim seninle Seni sevdim papatyayla Sen oldun papatyam Karanlık odamda bi avuç topraktan filizlendin Aydınlattın heryeri, seninle ışık girdi dünyama Söz verip gitmek en büyük adilik değil mi Madem gidiceksin neden söz verdin Aklında kalbinde o varken Neden başkalarına bahar oldun Neden geldin benim papatyam oldun Neden gittin