Son Uyku

[Verse 1] sabaha karşı beş buçukta uyandım ve kalemi aldım yazdığım her satırda yarıda kalan o rüyama daldım tekrar uyandım yarıda kaldı, umutların mesafesi uzundu bozuldu tek bi darbe etkisiyle, bileklerim kesildi ve şimdi yokluğunda, unuttuğum o hayaller yıkık ayaklarımda görünmeyen, hissettiğim büyük bi yük nedeni olsun istedim bu yaşadığım her bi günün bi sonucu oldu gördüm, yaşanılan her bi ömrün sende gördün aslında yoktu kimse yanında farkında olmasanda ruhut hissetti yıllarca başın öne eğik ve gözlerin dikili tek bi nokta beklersin yarını, isteğinse son nokta kimse bilmez yarın ister aslında bir neden yoksa yatağına gidersin ve uzanırsın bilmeden son bi uyku gözlerinden istemeden beliren son bu uyku ölümdür, gecelikse bi kefen [Verse 2] karala şimdi gökyüzünü, gördüklerin gerçek değil elini çektiğin anda bi gün bitecek emeklerin kimse görmez aslında döküldüğünü onca terin işler kötü gidince elbet frenlerim öyle boş bi gündeyimki, tek şansım söz yazmak yaptığım hiç bi boktan artık kolay değil zevk almak bazen isteğim gözümü karartıpta yakıp yıkmak ancak ciddi olmak lazım, hayat değil öyle rahat bayat bi ekmek sanki hayat, zevk vermiyo yemesi ancak böyle ölürüz çünkü zorunlu yemesi beynim uyarır; geç tıkın sonrasında kes sesi zaten suskun her yanım, tek duyulan kuş sesi Sözlerimin son damlası, artık bitkin her yanım her koşulda gülmeye çalışan, insanlara hayranım bende gülerim her koşulda, çünkü böyle yaşanır bende gülerim her koşulda, öyle değil iç yanım