Manifest Sztuki Napędzanej Niedostatkiem

W dawnym syfie wciąż się babrzę Zbieram karty, liczę słowa Nic nie wartym jestem dziełem Chciałem tworzyć i budować W sztuce myśli się pogrążam Tracę oddech, niknę w sobie Ciągle mocno trzymam się wszystkich planów, marzeń, niecnych knowań Wtedy durna rzeczywistość, tempo bije mnie po głowie Swym smrodem wali w nozdrza, nic nie pocznę, nic nie mogę Eviva l'arte! Eviva l'arte! I wtedy mówię wszystkim dość Zaciskam palce aż do krwi Przeklęty świecie, znów wygrałeś Nic nie pomoże święty krzyk W górę źródeł w końcu parcie Pewnie zwiększam swoją wartość Z prądem płyną tylko gówna Sam dla siebie jestem patron Nagle czuję to - nikt nie słucha mnie Mogę drzeć się tak bez końca - nic nie znaczył, nie Eviva l'arte! Eviva l'arte! I wtedy mówię wszystkim dość Zaciskam palce aż do krwi Przeklęty świecie, znów wygrałeś Nic nie pomoże święty krzyk Wtem eksploduje moja złość Opadam z wszystkich twórczych sil Skurwiały świecie, zwyciężyłeś Już zawsze będziesz ze mnie drwić