Erotikos Logos

Ρόδο τησ μοίρασ γύρευε να βρεισ να μασ πληγώσεισ Μα έσκυβεσ σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί Κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκεσ να δώσεισ Κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί Του κύκλουσ ου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση Από τα' αγκάθι σου έφευγε του δρόμου ο στοχασμόσ Η ορμή μασ γλυκοχάραζε γυμνή να σ'αποκτήσει Ο κόσμοσ ήταν εύκολοσ ένασ απλόσ παλμόσ Τα μυστικά τησ θάλασσασ ξεχνιούνται στ'ακρογιάλια Η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό Λάμπουνε ξάφνου πορφυρά τησ μνήμησ τα κοράλλια Ω μην ταράξεισ πρόσεξε ν' ακούσεισ τ'αλαφρό Ξεκίνημά τησ τα' άγγιξεσ το δένδρο με τα μήλα Το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα Να'σουν εσύ που θα ‘φερνεσ την ξεχασμένη αυγή Στον κάμπο του αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα Μέρεσ ν' ανοίγουνται ώριμεσ οι αγκάλεσ τα' ουρανού Να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα Αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδι αυλού Η νύχτα να'ταν που έκλεισε τα μάτια; μένει αθάλη Σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό Μια στάχτη κι ένασ ίλιγγοσ στο μαύρο γυρογιάλι Κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό Ρόδο του ανέμου γνώριζεσ μα ανέγνωρουσ μασ πήρεσ Την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμόσ Να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρεσ Και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φωσ Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθοσ τησ σιωπήσ Σήκωσε το κεφάλι από τα χέρια τα καμπύλα Το θέλημά σου να γενεί και να μου ξαναπείσ Τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη Κι ασ γείρει ο πόθοσ σου βαθύσ σαν ίσκιοσ καρυδιάσ Και να μασ πλημμυράει με των μαλλιών σου τη σπατάλη Από το χνούδι του φιλιού στα φύλλα τησ καρδιάσ Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχεσ το χαμογέλιο Που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί Λησμονημένο ανάγνωσμα σ' ένα παλιό ευαγγέλιο Το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή: Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο Κι ο πόνοσ απαλά μεσ στην ψυχή μου λάμνει Χαράζει η αυγή τον ουρανό τ'όνειρο μένει απόντιστο Κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι Με του ματιού τ'αλάφιασμα με του κορμιού το ρόδισμα Ξυπνούν και κατεβαίνουν σμάρι περιστέρια Με περιπλέκει χαμηλό το κυκλωτό φτερούγισμα Ανθρώπινο άγγιγμα στον κόρφο μου τ'αστέρια Την ακοή μου ωσ να'σμιξε κοχύλι βουίζει ο αντίδικοσ Μακρινόσ κι αξεδιάλυτοσ του κόσμου ο θρήνοσ Μα είναι στιγμέσ και σβήνουνται και βασιλεύει δίκλωνοσ Ο λογισμόσ του πόθου μου μόνοσ εκείνοσ Λεσ κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση Σαν ήρθεσ γνώριμοσ και ξένοσ ακριβέ μου Να μου χαρίσεισ γέρνοντασ την απέραντη λύτρωση Που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου Το ραγισμένο ηλιόγερμα λιγόστεψε κι εχάθη Κι έμοιαζε πλάνη να ζητάσ τα δώρα τ'ουρανού Χαμήλωναν τα μάτια σου του φεγγαριού τ' αγκάθι Βλάστησε και φοβήθηκεσ του ίσκιουσ του βουνού Μεσ στον καθρέφτη η αγάπη μασ πώσ πάει και λιγοστεύει Μέσα στο ύπνο τα όνειρα σκολειό τησ λησμονιάσ Μέσα στα βάθη του καιρού πώσ η καρδιά στενεύει Και χάνεται στο λίκνισμα μιασ ξένησ αγκαλιάσ Δυο φίδια ωραία και αλαργινά του χωρισμού πλοκάμια Σέρνουνται και γυρεύονται στη νύχτα των δεντρών Για μιαν αγάπη μυστική σ'ανεύρετα θολάμια Ακοίμητα γυρεύονται δεν πίνουν και δεν τρων Με γύρουσ με λυγίσματα κι η αχόρταγή τουσ γνώμη Κλώθει πληθαίνει στρίβει απλώνει κρίκουσ στο κορμί Που κυβερνούν αμίλητοι του έναστρου θόλου οι νόμοι Και του αναδεύουν την πυρή κι ασίγαστη αφορμή Το δάσοσ στέκει ριγηλό τησ νύχτασ αντιστύλι Κι είναι η σιγή τάσι αργυρό όπου πέφτουν οι στιγμέσ Αντίχτυποι ξεχωρισμένοι ολόκληροι μια σμίλη Προσεχτική που δέχουνται πελεκητέσ γραμμέσ Αυγάζει ξάφνου το άγλαμα μα τα κορμιά έχουν σβήσει Στη θάλασσα στον άνεμο στον ήλιο στη βροχή Ετσι γεννιούνται οι ομορφιέσ που μασ χαρίζει η φύση Μα ποιο να ξέρει αν πέθανε στον κόσμο η ψυχή Στη φαντασία θα γύριζαν τα χωρισμένα φίδια Το δάσοσ λάμπει με πουλιά βλαστούσ και ροδαμούσ Μένουν ακόμη τα σγουρά γυρέματά τουσ ίδια Του κύκλου τα γυρίσματα που φέρνουν τουσ καημούσ Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει; Δε θα βρεθεί ένασ ποταμόσ να ‘ναι για μασ πλωτόσ; Δε θα βρεθεί ένασ ουρανόσ τη δρόσο να σταλάξει Για την ψυχή που νάρκωσε κι ανέθρεψε ο λωτόσ; Στην πέτρα τησ υπομονήσ προσμένουμε το θάμα Που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά Προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα Την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ'ανοιχτά Τριαντάφυλλα ρόδο άλικο του ανέμου και τησ μοίρασ Μόνο στη μνήμη απόμεινεσ ένασ βαρύσ ρυθμόσ Ρόδο τησ νύχτασ πέρασεσ τρικύμισμα πορφύρασ Τρικύμισμα τησ θάλασσα ο κόσμοσ είναι απλό