Oria

Ακόμα γράφω να φωνάζω πως υπάρχω μα πρέπει να μάθω να μην περιμένω κάτι από κανέναν Γιατί ξεκινάμε όλοι σαν ομάδα μα πάντα προς το τέλος θα τους χάνουμε έναν έναν Περιμένω την σωστή στιγμή να επιτεθώ Δεν μιλάω μα ξέρω ποιόν να εμπιστευτώ Σκέφτομαι είμαι μόνος κάθε βράδυ πριν να κοιμηθώ Και με βρίζω το πρωί που θα σε θυμηθώ Θέλησα κι αγάπησα κούνησα βουνά Χωρίς να άκουσα ούτε λίγο την μίλια του ντουνιά Μου δώσανε το κώνειο να πιώ μια γουλιά Το 'κανα άσπρο πάτο ακόμα στέκω γερά Σε ένα χαρτί μπογιές, πολύχρωμες σκιές Φωτίζουν το σκοτάδι που προκάλεσε το χθες Το θέλεις ή δεν θες; Μη μπλέκουν λογικές Γουστάρω τα αυθόρμητα όχι στρατηγικές Κι είμαι στα όρια να αφήσω πίσω πράγματα Που είδα με γκρεμίζουνε σε κάτι οράματα Μαζεύοντας τα μούτρα μου και 2 μόνο ανθρώπους Με βλέμμα στα ανούσια να σκέφτομαι "άστα γάμα τα" Ήταν ο κόσμος μου που αντίκρισα στα μάτια της Κι ακόμα σκέφτομαι πως λειτουργούνε σαν καθρέφτης Γιατί ήταν όμορφος μα έλλειπε αυτό το κάτι Που τον έκανε αληθινό μα τότε ήταν ψεύτης Τα αγαπούσα αλλά αξίζαν περισσότερο Κάτι μη ολοκληρωμένο δεν θέλω να το πληγώσω Μα πως να αγαπήσεις ό,τι καθρεφτίζεται στα μάτια της αν πρώτα δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου Με σκεπτικά ανάκατα, παρακαλώ σταμάτα τα Με κυνηγάνε πλάσματα, που απαγγέλλουν άσματα Για μυαλά ακατάστατα, σε εδάφη άστατα Μα συνεχίζουν να με τρώνε σαν παράσιτα Ακόμα τρέχω να προλάβω καταστάσεις πριν να με κοιμήσουν Να δω μέρη που αγαπώ και σε θυμίζουν Μέσα στις σκέψεις μου πάλι να με βυθίσουν Να πάρω ό,τι θέλω από το είσαι πριν να γίνει ήσουν 5 στα 4 από τα κουπλέ μου μιλάνε για ό,τι δεν φαίνεται Κρατάω τις ισορροπίες μα πρέπει το εγώ μου να ψεύδεται Κόβω ή όχι το κάθε σκοινί που η κάθε μου λέξη θα κρέμεται; Είπα σ' αυτήν πληγώνει να βγει, μου 'πε ότι ντρέπεται Μάζεψα τα μπογαλάκια μου κι έφυγα τώρα ζητάν ό,τι είχανε Είπανε ώρα να φέρουν την γόμα και πως βαρεθήκανε μα δεν με σβήσανε Πάνε και έρχονται, φεύγουν γυρνάνε ακόμα δεν αποφασίσανε Λένε θα αλλάξουν να πάνε στο διάολο λόγο δεν κρατήσανε Μέσα στα λόγια που ακούστηκαν τίποτα καν δεν με έπεισε πράξεις δεν γίνανε Ότι ειπώνεται το σημειώνω σε ένα τεφτέρι ποτέ δεν το είδανε Στάνταρ το είχανε, κάποιος να τους εξηγήσει πως ό,τι κι αν έρχεται φεύγει Αυτός που θα τα σκατώσει είναι υπεύθυνος να συμμαζεύει Κι είμαι στα όρια να αφήσω πίσω πράγματα Που είδα με γκρεμίζουνε σε κάτι οράματα Μαζεύοντας τα μούτρα μου και 2 μόνο ανθρώπους Με βλέμμα στα ανούσια να σκέφτομαι "άστα γάμα τα" Ήταν ο κόσμος μου που αντίκρισα στα μάτια της Κι ακόμα σκέφτομαι πως λειτουργούνε σαν καθρέφτης Γιατί ήταν όμορφος μα έλλειπε αυτό το κάτι Που τον έκανε αληθινό μα τότε ήταν ψεύτης Τα αγαπούσα αλλά αξίζαν περισσότερο Κάτι μη ολοκληρωμένο δεν θέλω να το πληγώσω Μα πως να αγαπήσεις ό,τι καθρεφτίζεται στα μάτια της αν πρώτα δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου