Pisogirisma

Έπαιξα με την τύχη μου βυθίστηκα στην λήθη μου κι ο ήλιος δεν περνάει πια από το παραθύρι μου Κουνάω το μαντήλι μου, με οινόπνευμα καλώ νευροτοξίνες γιατί οι βασίλισσες δεν εκτιμάνε τους κηφήνες Κι είναι μέρες μήνες που κρατιέμαι από ίνες Δεν φεύγουνε οι πείνες για τις ξεχασμένες κλίνες Έμενα λυμένος για να με τραβάν σειρήνες Κι αμυνόμουν με επικαλαμίδες απ' τις καραμπίνες Είν' οι αναμνήσεις χώρος που κοιμάται ο Εωσφόρος και πληρώνεται σαν φόρος φόρα φορεσιές με καμπαρντίνες κρύψου από τις κατσαρίδες, που δεν ρωτάνε άμα ένιωσες μα άμα είδες Ανοίχτηκε ο ασκός μου ένα βράδυ του Σεπτέμβρη Κι αντί να με χαιρετήσει μου είπε κι αυτός πως φεύγει Μου εξήγησε να κάτσει εδώ πως δε συμφέρει Κι έτσι φύσηξε ανάποδα να φύγει για να σε βρει Πίσω μου έφερε μια κόλαση σε κομμάτια που 'ταν όλα 'σύ κι εγώ τα έβλεπα ως όαση Ήταν μια πρόταση όταν μου 'λεγες πως πρώτα 'σύ καθάρισε η όραση όταν είπα ήταν πρόφαση Σε σχέσεις υποσχέσεις να της χέσεις αν δεν παίξεις δεν κερδίζεις κι άμα χάσεις θα κερδίσεις κι έχω μάθει αν με πονάει να μην το βγάζω ως ειδήσεις, γιατί οι γύρω ανατέλλουν εωσότου εσύ να δύσεις Γυμνό συναίσθημα πως να το ντύσεις Αγνό προαίσθημα πως να το λύσεις Μιλώ στον εαυτό μου και του λέω μην το αναλύσεις Μα δεν μαθαίνεις την πληγή αν δεν την ξύσεις Δεν είναι θέμα κτίσης είναι θέμα εγωισμού Δίχως συγγνώμη όταν υπάρχει διαφορά του τονισμού Το πότε μου ποτέ σου, δίχως προετοιμασία κορεσμού Προσποιούμαι για τα μάτια του λαού Φοράω ψεύτικες εκφράσεις μέχρι να γυρίσουν πλάτη και να βγούνε οι εκφάνσεις δυστροπίας, δυσκολίας ως συνέπειες μιας νοθείας Σύγκρισης που λείπει η ετυμολογία της λέξης "αξία" Αν δεν θες όταν μπορείς δεν θα μπορείς όταν θελήσεις Σβήνω φώτο κι επαφές μα δεν σβήνουν οι αναμνήσεις Γι' αυτό μ' αποσυντονίζω μ' ασχολίες που αγαπώ Τουλάχιστον αυτό ξέρω πως θα με ανταμείψει Όσα κουπλέ και να σου φτύσω δεν μου είναι αρκετά Ακόμα κάτι μέσα μου έχω παγιδευμένο Γιατί τα μισά εκφράζω όταν κάτι μ' αποχαιρετά Και δηλώνω ότι έχασα όντας ο επιμένον Κι όσο γράφω ακόμα μπάρες στο κομμάτι αυτό Με σκέψεις με γεμίζει η φιγούρα σου ένα σορό Και κάθε πισωγύρισμα, που αποκάλεσα άσκοπο Λατρεύω το να με πονά γιατί με κάνει άνθρωπο