Prequel

Ζω για να πεθάνω και πεθαίνω να ζήσω Πρώτα θα μαραζώσω άμα θέλω να ανθίσω Μα δεν εξαφανίζομαι αν πίσω κάτι δεν αφήσω Και για τελευταία φορά το παρελθόν μου θα σκαλίσω Αν σε συμπαθήσω θα ζητάς παραπάνω Αν δεθώ μαζί σου τότε θα το παρακάνω Πληγώνομαι αγχώνομαι έχω μάθει να χάνω Είμ' αυτό που προβάλω τίποτα δεν παριστάνω Πριν η μανα μου μου πει να προσέχεις μωρό μου Πριν να παίξουμε μπουκέτα εγώ και ο θυμός μου Πριν πετάξω στον γκρεμό όλο το παρελθόν μου Πριν ξεχάσω το ποιός είμαι και χαθώ στο μυαλό μου Είχα μάθει όλα τα χρώματα να βλέπω εκρού Στην μέση σαν πεζός ενός δρόμου στενού Δεν παίζω σόλο σε παιχνίδι που 'ναι ομαδικό Αυτοί που βλέπεις είναι οι φίλοι μου και όχι το κρου Να μάθω να κρίνω γιατί είδα τον κρίνο και μου 'πε να βρω ποιός αξίζει και τι Κάθε συμπεριφορά που 'ναι ντόμπρα δεν βλέπω το πρόσωπο είναι δεχτή Πρόσωπα πίσω πρόσωπα πίσω φιγούρα δεν φαίνεται καν Πόσο γουστάρει και πόσο την βρίσκει να σ' έχει στο χέρι με χέρια πλαστά Δεν βγάζει καν νόημα μα έχουν το κόλλημα όλοι να τρέχουν πίσ' από το χθες Τσάκωσα δέκα αντικλείδια μα δεν θα ταιριάξουνε στις κλειδαριές Κι αν μάθω πως όντως κλειδώνεις να πεις ό,τι θέλεις πίσω από την πλάτη μου Μαθαίνω απ' τα λάθη μου, σπάω την πόρτα να μπεις μεσ' στην λάσπη μου Έσφαλα κι έβαλα ακάμα ένα βάρος συνείδηση έγινες ντούκι Πατώ το ποντίκι συνέχεια μα ψάχνομαι στο ίδιο λούκι Είδα τον ήλιο μ' ακομα ψάχνω την ήμερα μα πούντη Κι αυτό που πονάει περισσότερο είναι πως πλέον δεν ήμουνα rookie Έγραψα έσβησα τόσα γραμμένα να μην ξαναγράψω τα ίδια Μ' ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου που θέλω να γίνει συνήθεια Μ' ένα γαμώτο να μην ξαναπέσω και πάλι στην ίδια παγίδα Και δεν φεύγω από το μπουρδέλο άμα δεν αφήσω σφραγίδα Παντρεύω τον νου και το σώμα κι ακόμα το χώμα τρεμμάμενο όπου πατάω Τέλος οι χάρες τα αισθήματα θήματα ξεχνώ πως να ακολουθάω Κι αφήνω τα πάντα πιο πίσω γιατί έχω ένα μόνο πράγμα στον νου μου Πως πεθαίνω για ένα τελευταίο άραγμα με τον παππού μου