Doodsklauwen Uit de Algendrab

Waar witte wieven dwalen Waar oorverdovende stilte Het uitschreeuwt nabij de Duyvelskutte In stinkend zompig moerasland Kindergeschrei echoot vanachter `t riet Vanuit de duistere diepte klinkt zijn lokroep Loerend, afwachtend, altijd hongerig Zwarte watergeest van de dood Rode ogen staren Rood haar zwiert door de algendrab Ontbindingswalmen rijken naar het firmament moordlustige verschijnsel, zonder genade Is het een verdronken ziel? Op zoek naar genoegdoening en vergelding? Verbannen van het aardse, gedoemd tot de eeuwige jacht Zij, die zich toch lieten verleiden Zij, Die de lokroep niet konden weerstaan Zij, Werden op een onbewaakt moment Zij, zij werden dan gegrepen Door gruwelijke klauwen de troebele doodspoel Opdat het water je longen vulde Je levensvuur stilaan dooft En Het oneindige zwart je opslokt Boezenhappert Okkerman Waternekker Gretig en woest zuigt het zijn prooi leeg Vraatzuchtig, tot de laatste druppel is gedronken Het beest met de vele namen Van Boezenhappert, Okkerman tot Waternekker Boezenhappert Okkerman Waternekker Zij, die zich toch lieten verleiden Zij, Die de lokroep niet konden weerstaan Zij, zij Zij, zij werden dan gegrepen Dat zielen grist en oppot, die nimmer de hemel zullen zien In een riekende omgekeerde urn Diens honger nooit is gestild En immer wacht loert en lonkt Vanuit de duistere diepte