Wymus Umysłu

Traktujesz mnie jako księgę do pisma Ale nie jesteś mym wymusem umysłu A ja ci nigdy nie napisałbym lista Bo nie potrafisz stać wymusem umysłu Wymusem umysłu Wymusem umysłu Ja całą wieczność byłem wykrętów mistrzem Dopóki nie stałaś moją sędzią myśli I nic nie zrobię, lecz przeszacuję zmysły Bo nie chcę stracić ten wymus umysłu Ten wymus umysłu Ten wymus umysłu Całą noc nie śpię, lecz myślę o tobie Nie chcę cię odpuścić, lecz inaczej nie mogę Burzą dziwną idzie mój straszny los Już biel moich włos Jest dawno zaginiona Ach, gdyby nocą dla mnie świeciło słońce Ja bym o tobie nie myślałem bez końca Ale wystarczy tylko wspomnieć kim byłem Od razu ja przepełniam się wstydem Przepełniam się wstydem Przepełniam się wstydem Czyż ty uważasz, że ja wciąż ci coś winien? Rozkminić tak, fajnież ty mnie pozbyłaś Ale ja nadal chcę wymuszać swój umysł Bo byłaś w moim życiu największym cudem Na-największym cudem Na-największym cudem Całą noc nie śpię, lecz myślę o tobie Nie chcę cię odpuścić, lecz inaczej nie mogę Burzą dziwną idzie mój straszny los Już biel moich włos Jest dawno zaginiona Ja budzę się od strasznej migreny I znowu słyszę co mi ciągle dolega Przyjęłaś postać cudownej syreny I nucisz coś, co nie mógłbym zaśpiewać Nie mógłbym zaśpiewać Nie mógłbym zaśpiewać Nie mogę już nie wyrzucić cię z głowy Ale mi wciąż się chce tylko cię kochać O gdybym mógł twoje usta całować A nie się gonić za przypadkowym słowem Przypadkowym słowem Przypadkowym słowem Całą noc nie śpię, lecz myślę o tobie Nie chcę cię odpuścić, lecz inaczej nie mogę Burzą dziwną idzie mój straszny los Już biel moich włos Jest dawno zaginiona Całą noc nie śpię, lecz myślę o tobie Nie chcę cię odpuścić, lecz inaczej nie mogę Burzą dziwną idzie mój straszny los Już biel moich włos Jest dawno zaginiona