İstanbul

Konuşturma benim yalnızlığımı Ben de kimse yok Arama boşuna, çalma kapımı Nefes nefese koşturur Durur, çırpınır korkulara Yükselir rüzgâr dolu trenler Vagonları bak nerede? Yıldızlar da düşer gündüze Yakalar paçamdan, bırakmaz beni geçmiş Kuklalarım var benim, örtülü çeyizlerim Benim derinliğim Senin derinliğinde kuyularda Kaldım İstanbul Çağırdın, geldim İstanbul Yandım İstanbul Geldim İstanbul (İstanbul) Bir yük gibi sırtından inmezdim Omuzlarından denizi görürüm diye Bir yük gibi omuzlarında kaldım İnmezdim İstanbul (İstanbul) Bir yük gibi omuzlarından kaldım İnmezdim İstanbul (İstanbul) İstanbul