Durmadan

Gece pusuya düşürmüş beni Ortalık fena halde kararıyor Gökyüzü kolay seçilmiyor Öfkeli şimşekler çakıyor Yağmur felaket şekilde ağlıyor Durmadan saçlarım ıslanıyor Pencerelerin hiçbirinde ışık yok İnsanların çoğu yatmış uyuyor Sokak lambaları aydınlatmıyor Bütün şehir bir anda sönüyor Burada beni kimseler görmüyor Durmadan gözlerim doluyor Evime dönme çabasındayım Bu yalnızlık hiç çekilmiyor Beni o hain kederler sarıyor Nefesimden dumanlar çıkıyor Sigaram da bir türlü yanmıyor Durmadan bir alev parlıyor Havada yoğun bir sis var Gözlerim etrafı seçemiyor Gittiğim yollar bir yere çıkmıyor Buradan otobüs de geçmiyor Bu adam tek başına yürüyor Durmadan içine dokunuyor Kimi görse kaçar yüreğim Bu havalarda taş kesiliyor İçimdeki yangın bir türlü sönmüyor Beni bu belirsizlikler mahvediyor Öfke baştan aşağı vücudumu sarıyor Durmadan zoruma gidiyor Bu günlerde düşlerim tedirgin Aklım fikrim sarhoş oluyor Yapraklar bir bir dökülüyor Akan sular ayağıma vuruyor Gözlerim gözlerini arıyor Durmadan kulaklarım çınlıyor Gittikçe karanlıklar yırtılıyor Araba farları üstüme vuruyor Bir adam bana adres soruyor Hatırımda bir kaç anı kalıyor Karşımda bir çift tutkuyla öpüşüyor Durmadan dudaklarım çatlıyor Bu aralar herkes bana kırılıyor Üzerime kirli bulutlar çöküyor Ruhum ortadan kayboluyor Buradan çok uzaklarda geziyor Sanki bir yanıp bir sönüyor Durmadan ellerim üşüyor Genç bir devrimci vuruluyor Vurulup da yerlere düşüyor Canı cıktı çıkacak yavaştan ölüyor Ölürken bile doyasıya gülüyor En azından onu vuranı görüyor Durmadan solum ağır basıyor