O Pencere

Onu ilk gördüğümde bahardı Küsmüş gibiydi sanki hayata Pencereden öyle bakardı Boş gözlerle dünyaya Ölümü bekler gibi dalardı Hayat ne kadar güzel oysa Orada tek başına yaşardı Eğer bu yaşamaksa Çok küçüktüm ben o zaman Anlamazdım nasıl insan Küsebilirdi dünyaya Umut neydi bilmezmiydi Mutlu günlerini anardı Kim bilir belkide arada Bazende gizlice ağlardı Kimse bakmadı sıradan Yine bir gün sonbahardı Baktım yoktu orada Yaşlıydı sanki acılardı Gözlerimden akan o anda Çok küçüktüm ben ozman Anlamadım nasıl insan Ölebilirdi bir an Acaba şimdi neredeydi..