Benim Ölümüm

Oda boş. Adımlar çekilmiş kapılardan. Kahkahalar silinmiş. Duvarlar küsüşmüşler , birbirlerine bakmıyorlar Işık başını sokacak yer arıyor. Daracık boşluğa yalvarıyor. Boşluk utanıyor varlığından. Yüzünü saklıyor yerdeki mum ışığından. Perdeler karanlığa sarılıyor korkudan. Kırışmış bir gömlek. Yerde. Cansız. Fersiz. Tensiz. Nefessiz. Can kayıp düşmüş omuzlarından… Boşuna bekliyor sedef düğmeler. İki yakası bir araya gelmiyor canın. İliklerine kadar boş İliklerine kadar boşluk. Gömleğin boş kollarında kıvranıyor Beyaz bir çarşaf sedirde Tatlı uykuların beşiğinden çoktan düşmüş Boşluğu avutmaya çalışıyor Üzerine düşen titrek gölgelerde parmak izlerini taşıyor ölümün Boynuna sarılıyor ölünün ,çaresiz çarşaf. Bir cesetten sıcaklık umuyor.. Sonu gelmez zulümlerden hiç bitmeyen çilelerden… Sabah olmaz gecelerden usandım artık… Gün gelir gün gelir biter kederler… Gün gelir gün gelir gün gelir biter kederler… Ağlama sen gözlerim Ağlama sen yüreğim Ölüm gelmiş başucumda varsın neyleyim…. Mum üşüyor alev ağlıyor Hiç bir yere basmıyor ölümün ayakları Boşluk büyüyor duvarlar terkediyor odayı zemin kayıyor tavan uçuyor an deviriyor Ölümün buzdan heykelini dokuyor sessizlik ortada öylece kalıyor ölüm yalnızlığıyla kucaklaşıyor Yüzü hiç bir yere bakmıyor yanağına dokununca ışık sönüyor Göğsü kaskatı kalbi kıpırtısız elleri boş avuçlarına hiç birşey sığmıyor Dudaklarında yarım kalmış gülüşlerinde şimdi Bir sonraki nefese açıkmış gibi kirpik uçlarına açılmış hasretlerin Tavana çakılı gözleri boşluğu emiyor Gözbebekleri ölümü resmediyor bu benim , bu benim ölümüm…. Bana geldiğinde ölüm böyle olacak ölüm böyle olacak ölüm. Ağlama sen gözlerim Ağlama sen yüreğim Ölüm gelmiş başucumda varsın neyleyim….