Sen Babamsın

Sen babasın! kızının tazecik tebessümü dudağında hala gül gibi kıpkırmızı büyürken araya ölçüsüz, araya zamansız ,araya insafsız uzakların girdiğine inanırmsın…? İnanırmısın sen…? Kirpiklerin altında o kara gözler sımsıcak güneş gibi bekleşirken , can dolu bakışların nazlı göz kaçırmaların pencereden çekildiğine inanır mısın…? Annesin sen! kucağında tatlı bir uykunun ninnisinde ana yüreğinden ödünç hayaller büyütür gibi kıvranmış o gövdenin hep suskun hep sessiz kalacağına inanırmısın…? Sen babasın! babasın sen! babacığım deyişleri daha kulağımda yankılanırken kolayca kolayca bırakırmısın bir ölüm haberinin ortasına biricik yavrucuğunu…? Annesin sen! oyuncak bebeleri minik elleri ile tatlı hayalleri ile yanyana dizdiğini farketmişsen dönüp dönüp dokunabilirmisin kızının ellerinin dokunduğu yerlere ? Ayağını bekleyen ayakkabılarını, saçlarını özleyen tokalarını, yüzünü gözleyen aynaları, bakışına hasret oyuncakları bir anda silebilirmisin ömrün defterinden…? Annesin sen! kolayca mı çıkarırsın kırmızı çizmeleri yürüyesi ayaklarından, yoksa acımadan sıyırırmısın kelebekli boncuklu gömleğini büyüyesi omuzlarından , saçlarından çekiverirken pembecik tokaları ellerine hiç hiç yüzün bulaşmaz mı…? Ayrılığın acısını bilmezdim yavrum Ellerinden ayrılalı gülmedim yavrum Bir pamuk ellerin tatlı gülüşlerin aklımdan çıkmıyor… Yüreğime gömdüm seni gönlüm her gün ağlıyor… Babasın sen! hemencecik ,kolaycacık ,usulcacık itiverirmisin avuçlarından üşümüş o küçük avuçları…? Her açıldığında bir parça çikolata tadını sonsuz tebessümlere çeviren , sınırsız seviçlere yücelten o avuçlara yeryüzünün bütün çikolatalarını doldurmak istemezmisin…? Yeter ki azıcık gülsün, yeter ki az açsın gözlerini diye, cılızda olsa son kerecik de olsa babacığım desin ,anneciğim desin diye… Annesin sen! seni seviyorum demesine alıştığın, sımsıcak öpüşlerini elinin altında bildiğin , nazlı gülüşlerini kapının ardında beklettiğin o dudakları apansız anlamsız suskunluğu, gelip cümle sözleri anlamsızlığa onca işleri boşluğa itiverirse dökülüvermez mi biriktirdiğin onca umut taşları gözünden dökülüvermez mi…? Ah annesin sen! bu kadar yakınken yüzü sana anne çığlığı bir kaç dakika önce varmışsa kulağına , az önce vitrinde gördüğü oyuncak için nazlanışı , ayağını sürümesi , hayalleri saçları gibi savurup elini elinden çekmesi sımsıcak hatırındaysa hala yüzünü,sesini,gözünü uzaklara koymaya razı olurmusun kolayca…? Babasın sen! kucağındaki o küçük cansız beden bir türlü farkına varamadığın doyasıya tartamadığın o şefkat boşluğunu yeniden dolduruyorken daha bu sabah okşadım yüzünü derken şimdi bu ciddiyet nerden çıktı üzerine. Bu acılı an nasıl da gelip bizi buldu derken ,rüyadan hemen uyanır gibi uyanacağına bunca inanmışken, inanabilirmisin onun artık ölü sayıldığına inanabilirmisin…? Dünyanın en arsız, en arzulu, en ağlamaklı, en çığırtkan dilencisi olmaz mısın onun yarımda kalsa bir nefesine ,uzaktan da olsa tek bir bakışına, hayat sözü vermesede göğsünün bir kerelik kıpırtısına dilenci olmaz mısın ? Annesin sen! acıkmış değil misin o müjdeye. Yavrun elsizken elinden tutan, dili damağı yokken ağzına söz veren, yüzü yokken ona yüz veren saymayı akıl edemediğin kirpiklerini gözlerinin üzerinde bir bir ören, saçlarının lülesine cennetten kokular indiren Yaradan'dan gelecek kutlu müjdeye acıkmış değilmisin…? vildanun muhalledun müjdeler olsun sabredenlere.. Onlar ki biz Allah içiniz ve Allah ‘a dönücüyüz derler ve severler. Bilirler O çocukları, vildanun muhalledun, onlar ki ebedi çocuklar, onlar ki sonsuz tebessümler… Ayrılığın acısını bilmezdim yavrum Ellerinden ayrılalı gülmedim yavrum Bir pamuk ellerin tatlı gülüşlerin aklımdan çıkmıyor… Yüreğime gömdüm seni gönlüm her gün ağlıyor…