ONE OF A KIND.

Δεν αντέχω άλλο να μη ζω ελεύθερος από όλα Να κρυώνω είτε έχει καλοκαίρι είτε χειμώνα Να πεθαίνω όταν με αγγίζουν όσοι ψυχικά νεκροί είναι Να βυθίζομαι στη θλίψη, να μη δείχνω αυτό που είμαι Να γελάω μες στο ψέμα να παγώνει όλο το αίμα Να μην ξέρω που πηγαίνω να με βλέπουνε σαν ξένο Να μη νιώθουν όσα νιώθω να ακούνε κάθε κρότο Που αντηχεί από το μέσα και μιλάει με τόση μπέσα Συνοδεύεται από λάμψη που μπορεί και να σε κάψει Που αντί να σε φωτίζει σε τυφλώνει και έχει πάψει Να αποτελεί ελπίδα και να μοιάζει με ηλιαχτίδα Όταν πέφτει το σκοτάδι που έρχεται με κάθε πάλη Μα όταν η μάχη τελειώνει και νομίζεις πως δεν έχεις τίποτα κερδίσει πάλι Δε γυρνας και από την άλλη Όπως τότε σου είχαν μάθει μα εσυ τα έχεις ξεμαθει Γιατί όσα τάχα ξέρουν αδιέξοδο θα φέρουν Θα σε κάνουν να αμφιβάλλεις για τα πάντα και τους πάντες Θα σε κάνουν να σιχαίνεσαι όταν ακούς για χαρές Θα σε βάλουν να σκοτώσεις τα τρέλα τα όνειρα σου Μα εσυ θα αντισταθείς δε θα τους βλέπεις καν μπροστά σου Τα εμπόδια δεν είναι μες στο δρόμο όπως σου είπαν Είναι ο ίδιος ο δρόμος και πρέπει να τα αγαπήσεις Γιατί αλλιώς θα καταλήξεις τη διαδρομή να μισήσεις Και όταν φτάσεις και στο τέρμα θα δεις ένα ακόμη τέλμα Αν θες να βρεις την ουσία βρες τη στη διαδικασία Αναζήτα τη μαγεία, πέταξε την αγγαρεία Μάθε από όσα σε σκοτώνουν μετά σκότωσε τα πίσω Κι αν θες να ξέρεις για μένα τα κακά πίσω θα αφήσω Ποσο wisdom να χωρέσω σε ένα στίχο ένα κομμάτι; Μα το απέκτησα από τότε που δεν έκλεινε το μάτι Που έψαχνα να βρω το κάτι που εν τελει θα με σώσει Και νομίζω πως το βρήκα, αν το χάσω θα μου δώσει Η ζωή ένα καινούργιο για να κρατηθώ σε αυτή Ακούω όλα αυτά που λέτε έχω βιονικό αυτί Μα ξέρω πως θα συνεχίσω και δε θα τα παρατήσω Μέχρι να πω «αυτό ήταν, τώρα δε γυρίζω πίσω» Δεν ανέχομαι ξανά να φάω στη μούρη όλα αυτά Που τότε πέρασα για να μαι τώρα εδώ και να με ακούς Για να μιλάω χωρίς φόβο, τότε δεν είχα σε ποιους Να τα πω και να απευθυνθώ κανείς δεν άκουγε γαμώ Ήμουν εγώ και το εγώ που τώρα με έφεραν εδώ Με έμαθαν να προσπερνώ ό,τι δεν μου έκανε καλό Γυρνάω πίσω και κοιτώ οτι έχω φτάσει μακριά Μα δεν είμαι ούτε στη μέση αυτά είναι τα νέα τα καλά Παίρνω δύναμη απ τον πόνο πάω κόντρα με το χρόνο Δε φοβάμαι να πεθάνω, μα φοβάμαι να μη ζήσω Παίζω χάνω και ρισκάρω που θα πάει θα ρεφάρω Όχι δε μιλάω για τζόγο αλλά το Βεγκας θα γυρίσω Τα πάντα είναι προσωρινά Ο πόνος, το άγχος και η χαρά Αρκεί να το ζήσουμε μια φορά Πάνω στη σχεδία κράτα γερά Αργά ή γρήγορα θα δεις στεριά Μη χάνεις την πίστη στα νέα παιδιά Αυτά είναι το μέλλον αυτά είναι το φως Δεν ξέρουν πολλά αλλά ξέρουν το πως Δεν είμαστε πια φίλοι άμα ζεις μέσα στο ψέμα Και προσπαθείς να το κρύψεις αλλά φαίνεται στο βλέμμα ότι σε ελέγχουνε τα κόμπλεξ και οι φόβοι και το τραύμα Να σε σώσει περιμένεις κάποιο θαύμα Ξέρεις να παραπονιέσαι μες στο ψέμα να πλανιέσαι Ενοχλείσαι απ την αλήθεια, μόνο εθελοτυφλείς Και το παίζεις πως τα ξέρεις όλα, τίποτα δεν ξέρεις Το κακό θέλεις να φέρεις, καταβάθος υποφέρεις Αν σε πρόσβαλα συγγνώμη και αν νιώθεις πως σε εκθέτω Να σου πω πως όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα αρκεί Να το θες και να πιστεύεις ότι είναι εφικτό Να ξέρεις πως θα πετύχεις το όραμα το τελικό Να ζητάς να σε βοηθήσουν όταν έχεις την ανάγκη Να το κανεις για εσένα, να μη σκέφτεσαι οι άλλοι Τι θα πουν τι θα σκεφτούνε λες και ζούμε για αυτούς Δράσε τώρα, κάνε κάτι, τον εαυτό σου να ακούς Ξέρω πως οι συγκυρίες ίσως μοιάζουν με παρίες Που ζητάν ελεημοσύνη και κανείς δεν τους τη δίνει Φροντίσε να μην υπάρχουν για πολύ καιρό ακόμα Φρόντισε τα όνειρα σου να μην πέσουνε σε κώμα Ώστε η άνοιξη να φτάσει απ το χέρι να σε πιάσει Να σκεπάσει τη ζωή σου μ'ένα πέπλο από μετάξι Δε μιλάω για εποχές αλλά για μιλάω για states of mind Ο,τι και να λεν για μένα παραμένω one of a kind Άσε πίσω τους ανθρώπους που δεν θέλουν να αλλάξουν Μη τους δίνεις απ το χρόνο σου το μέλλον σου θα κάψουν Βρες αυτούς που σε εμπνέουν, δωστους έμπνευση και εσυ Βρείτε μία κορυφή και ανεβείτε τη μαζί Φτιάξε τις αποσκευές σου και σκαρφάλωσε ψηλά Μην ξεχάσεις πίστη θέληση και έξυπνη δουλειά Άσε κάτω αμφιβολίες, μίσος και ανησυχίες Άσε κάτω ό,τι σε αφήνει μόνο μέσα στην οδύνη Νιώθω οτι σου έχω δώσει γκαιντλαιν για τη ζωή Είναι μόνο ένα κομμάτι μα έχει βγει απ τη ζωή Ενός παιδιού που πάντα ένιωθε εκτός από το πλήθος Ενος παιδιού που εν τελει σώθηκε όταν το βρήκε ο στίχος Δε θέλω η κάθε μέρα να ναι μόνο ένα μέσο Στον σκοπο για αυτό και ψάχνω τρόπους να το κάνω φαν Ξέρω πως κακιά βγάζεις όταν λείπω Εγκαταλείπω όσους με ρωταν τι κάνω αλλά δεν τους νοιάζει καν Δε το κάνω για το χρήμα για τη φήμη για το στάτους Το κάνω γιατί είναι φάρμακο και φίλος κολλητός Όποιον έφερα κοντά μου μετατράπηκε σε κάκτος Αλλά αυτό με βοηθάει να ανθήσω και εγώ Θέλω ωστόσο να αφήσω κάτι πίσω για να εμπνευσω Το παιδί που έχει χάσει τη φλόγα που είχε στο βλέμμα Αρκεί μία μικρή σπίθα να πει «εγώ θα παλέψω» Είμαι εδώ να του τη δώσω και ας χάσω λίγο αίμα Τα πάντα είναι προσωρινά Ο πόνος, το άγχος και η χαρά Αρκεί να το ζήσουμε μια φορά Πάνω στη σχεδία κράτα γερά Αργά ή γρήγορα θα δεις στεριά Μη χάνεις την πίστη στα νέα παιδιά Αυτά είναι το μέλλον αυτά είναι το φως Δεν ξέρουν πολλά αλλά ξέρουν το πως