Rüzgarın Sesi

İstanbul u anlatırken tek bi lodos sırtımda Kalem kağıtla dans ederken gözlerim rıhtımda Unutma tek bi rüzgar savursa bile her şeyi İçimdeki gerçekler savrulurdu kumlara Rüzgarın sesiyle uyuklar bugün kulaklarım Dün gece ilk defa rüyalarımda ağladım Engel oldu zaman bana aylarca yazmadım Ve lakin hiç bi zaman ben varsayımlar olmadım Banktayım ayaktayım duraktayım ve yalnızım Gözlerinin kahvesi şu İstanbul'un aynası Gel artık fani hayat boğdu beni sen gideli Kubbelerden görünmüyor şu kalbimin yanması Atmasın bugünde kalbim görmesin bu gözlerim Rüzgarınsa eşlik eder ben bugünde ölmedim Martıların sessizliği gökyüzünün mavisiyken Çatlamış dudaklarımda saklı kaldı izleri Martılar bugün yine gökyüzünde dans ederken Fani hayat boğdu artık özleminse darp ederken Gel artık son olsun bu hiç bitmeyen bu özlemim Yalnızım bugün yine ellerimde defterim Sayfalarca yazdım seni gözyaşımla boğdum artık Kin ve nefret doldu her şey hayatımsa bir bataklık Resimlerini yırtıp attım sanma sakın ben bugünde Özleminle yanan kalbi söküp attım tek seferde Tertemiz bir mendille ek seferler yap bu kalbe İçimde kalan tek şey yırtılmış siyah bi perde Elimi kolumu bağlayan gülüşlerin ve birde sen Dramatik bi filmdeyim gibi ağlatıpsa kaçan sen Nerdesin sen şimdi söyle kabus oldu hayalin İçimdeki yokluğun bu beni seninle alan kim Şimdi iyi dinle bu son satır seninle Gülmeni çok isteyen bir adam vardı seninle