Nedamet 2

Tükenmek denen şeye çok yakınım Benim hatalarımla dolup taştı gençliğimin satırları Yanımda olan kimse ellerimi şu an tutsun Zaten buz gibi bir yürekle ellerim ısınmadı Hayalimde mutlu bir aile tablosuyla kaldım Ve bir de henüz yüzünü görmediğim çocuklarım İçimde dertle birleşen bir hüzün deryası Yüzümde soğuk bir surat babamın mirası Babamın mirası Yanıldığım bir çok fikir de olsa varlığımdan utandılar Kendi ayaklarımın üzerinde durmayı öğrenmek istedim ben anne Ayaklarımı kopardılar Geçmişimden kopmak istedikçe hatıralar kelepçeledi kollarımı Tek başıma ağladığım zamanları kalabalığınızda anlatamam boş ver Yaşamak istedikçe ölüme itti insanlar Kimi giderek kimi gülerek yaptı bunu Ben intikam almayı hiç istemedim ki Bir hayatı nasıl mahvettiğinizi bilin yeter Kendi derdinizde boğulmanız dileğiyle Canımdan can gidiyor Tüylerim ürperiyor Yaşadıklarımı alıp kaybedecek bir peri yok Hayatım oyuncak gibiydi artık pilleri yok Ölürken gözlerimde kayıp giden son periyot Diyor ki ağla geçer Geçip giden bir s*kim yok Değiştim artık önünde harcanan bir sefil yok Canlı olmam için bir sebep yok Can değil de canlı olmam için bir sebep ol Bağla şu omuzlarıma umutları Kopmayı öğrettiler hiçbir yere tutunmadım Yaşım geldi geçti Ne geçmişi ne ailemi ne babamı ne de çınarı unutmadım