Hicran

Bir sevda kıvılcımı alev oldu her şehre Gizemli bir girdabın davetkâr bölgesiydi Kaç beden esir düştü anaforlu bu nehre Sarhoş oldu gönüller yüklenirken bu çehre Aklımı baştan alan iksiri sundu tasla Güneş gibi başını dedim göğsüme yasla Her sevdaya yön verenler Pusudaki pençeyi göremezken asla Sandım ki hekimlerde derdin dermanı var Kaderin tuğrasından ayrılık fermanı var Fermanların ejderi yutarken emelimi Karanlıkta bi deprem sarsarken temelimi Son umut çırasını felek yakmış Boşuna uzatmışım semaya boş elimi Fezanın sır tülüne asılı bir tuzakmış Ben dolunay sanarken yıldız kadar uzakmış Umut zamana tutsak, deminde Kaç ahım saklı yeminde İnsafın zerresinden Ben hicrana düşerken zemine Efsunlu anka tüyü bile kör inadını Kırmaz ki çekerken kırsa da kanadını Ruhun deryasına kâlpten ulaşan hazdı Mürekkebi gözyaşım olan kalem adını Sayfaya değil gülüm derince kâlbe yazdı Onun için görmedin sayfa ondan beyazdı Ey hasretin goncası haberin yok mu senin Gül dudaktan çalınan alevli bir busenin Bir ömür sürdü diye tılsıma kim kızar Hicran şiirleriyle ne yapsın söz kesenin Kaç ömür dilimledi ayrılık denen hızar Mısralardan gözyaşım, hecelerden kan sızar Umut zamana tutsak, deminde Kaç ahım saklı yeminde İnsafın zerresinden Ben hicrana düşerken zemine