İstanbul'da Bir Yokuş

Delirmekle ünlü birkaç tane şair Birkaç tablo birkaç dinci biraz kafir İnsanoğlu yayılmış bu yeryüzünün her bir zerresine Maalesef bu varoluşum adi Etrafta savaş var ve insanoğlu nedeni Etrafta yıkım var ve insanoğlu medeni Bir ömür boyu çalışmakla ödersin bu bedeli Dolarla ölçülürken hayatının değeri Onca insan, onca kayıp hayat Onca hikaye ve haklarında birkaç nakarat Çalınmış hayallerine umut yerine hüzün katarak İlerlemek mi söyle ölüme doğru mutlu yaşamak Zaman bu yön verir gösterir düşündürür ve öğretir Nakittir, dakiktir, kefen cebinde deliktir Harcar insan ömrü hırsı uğruna Zamanı dolduğunda kalanı bir tabut dolusu kemiktir Dönüp bi baktım, yerinde esti yeller İçimde kaldı, hatırlarım bi yerden Bir gün yıkıldığında bütün düşlerim Sonra derdim oldu düzen birden iş dönüşleri Kaldı aklım İstanbul'da bir yokuşta Yarım bıraktığım ne varsa hiç konuşma dedim durdum O anda anlamıştım Gerçekleri anlatanlar hiçbir hayal kurmamıştı Yanıbaşımdan kayıp gider yıllar Onca teptiğim yol onca hikaye ve anca birkaç dostla Etrafımız sarılmış gün be gün Önemsiz çıkar para ölüm, söyle bunun için mi büyüdün Sabahın köründe tüm insanlar akar caddelere Hepsi mutsuz hepsi hepsi son raddede ve Burası dev bir hapisane kimse zincirini sevmese de Ayrılamaz içlerinden içlerine girmese de Değil mesele, eğer bir çıkarın yoksa Ve insan ucuzdur üstünde etiketi olsa Bir dön bakalım aynaya bak senden kaç parça Kaç parçaydı senden ve senden kaç parça Picasso demiş ki genç olmak uzun zaman alır Biz harcarken ömrü uğrunda bir ev ve arabanın Bir nefes al rahatla hatrı kalır Ne de olsa hayat inandığın güzel yalanların toplamıdır Dönüp bi baktım, yerinde esti yeller İçimde kaldı, hatırlarım bi yerden Bir gün yıkıldığında bütün düşlerim Sonra derdim oldu düzen birden iş dönüşleri Kaldı aklım, İstanbul'da bir yokuşta Yarım bıraktığım ne varsa hiç konuşma dedim durdum O anda anlamıştım Gerçekleri anlatanlar hiçbir hayal kurmamıştı