Uyutmaz

Geç çok yakınımdan Sessizce dokun gölgeme Öp ağzımdan ölüm Sakın geldiğini söyleme Ay ışığında sok ve hisset, terli ıslak tenimizi al götür Damarlarından tam içeriye, ışıkları söndürmeli yine Sar koluna akmasın kanın, yavaş yavaş acımasın canın Giren iğneye aldırma yalandır… Uyutmaz… Uyutmaz, Uyutmaz, seni Uyutmaz, Uyutmaz, beni Ayakta kalmak için sevdim Alışmam mümkün değil İnsanın önünde eğildim Aşkın yalnızlığına değil Kötürüm gülüşler, aklıma tutunduğum düşüşler Asimetrik geliyorlar üzerime, kaçtığım oyun dövüşler Bu aşkı algılasam ne, algılamasam ne fark eder Sen kapanı kur ben girerim, içinde tüm o ölü fareler Uyutmaz, Uyutmaz, seni-uyutmaz beni Uyutmaz, Uyutmaz, beni-uyutmaz seni Bu aşkı yaratmak gerek Bu hayatı anlamak gerek Bu aşkı yaşatmak gerek İçinde uyuyup yok olmak gerek Ama… Aynada gördüğüm sendin Belki şeffaf olduğum için su berraklığıydı Kalbin Nefreti yendiğim yerdin Yâda şefkatimi sana verdiğim için ana rahmiydi Kentin Artık bir garip beyazsın sanki Sanırım sadece insan olduğun için Gönlünün yüzü açıldı bak. Artık tanrını görebilirsin. Git ona sımsıkı sarıl. Bir çiçeğe bak, Birde annenin sebepsiz var edişine Bebeğin gözlerini bir başka göreceksin. Sen sevmeyi bildin Kalbimde hiç ölmeyeceksin