Poesía Falada

Escribo no idioma do meu pai Tamén o meu Gustaríame falalo máis, debería. Porque é o idioma no que él me dicía: "meu neno" Acariciándome o pelo Ou "durme pequeno" cando tiña medo Cando sopra o vento Susúrrame un segredo Que me leva a agardar inquedo Outra vez a saída do colexio É o sabor doce da merenda nos meus beizos Co aderezo das cores das imaxes que vexo Naquela pequena pantalla Que coma o druída no seu caldeiro Reflicte os meus soños A través daquel ser mitolóxico Para tantas xeracións de nenos O Xabarín Que nos ensinou Que unha onda vital Non resona igual Se non o fai en galego Habló Pablo