Odamın Duvarları

Bölüm 1 : Ve ben yaşadım herşeyi Gözlerimdeki kaldırımsı ince yaş çizgilerini. Yolumdaki kuru kalabalıkda cabası Halim niceydi, kısıldı gözlerim yağmur gibi. Hayat zor aslında, yokuşlarla beraber Hayallerimde uçtu o kuşlarla beraber. Gözlerim varya değince o bulutlara Sonum olur, kurduğum her düş gibi buda koma. Oysa muhtaçtım ki hala gülüşlerine Gözlerini dik kalbime, gül içlerine. Durdurup dünyamı umutları sil baştan Hüzüntüden başka bir kar yok bu aşktan. Aynamsın benim, baktığım yerde sen Aşığınım, sensin baktığım yer desen. Ben derken gözlerin gördüğüm en güzel desen İstemiyorum bırak artık beni git de sen. Nakarat : Sen ellerinde açtığım çiçekleri soldurdun, Beni boğdun, hayatıma kondun. Odama kapattım kendimi, kalemimi. Ellerimi deli gibi yoruyorum. Kahve buharlarıyla karışınca dumanlarım Oturup her yudumda mürekkebimi dumanlarım. Aslında bi suçu günahı yok dumanların Sadece üstüme geliyor odamın duvarları. Bölüm 2 : Dün aklımda sen vardın, hatırlarım o günleri Veyahut gözümde yansırdı gülüşlerin. Hayat boş değilde anlatılanlar mı boş geldi ? Ben anlayamadım çevremde olan ve biteni. Artık ellerim bi garip nahoş halde kendileri İnsanlar tarafından anlaşılmadı anlatmak istedikleri. Yani böyleydi hayat buydu Ben yazmak istedikçe onlar beni susturdu. Güne güneş niyetine seninle başlardım Üzerime doğduğunda ağlardı bulutlarım. Ruhumda kanayan yerlerde arttı Paramparça oldukda, ya umutlarım ? İnan öyle değil benim hayatım böyle değil Sana en çok değer veren söylesene kimdi ? Bu aralar kalbimede üzülemiyorum ki Hayatım bitti, kalp denen şey ne ki ? Nakarat : Sen ellerinde açtığım çiçekleri soldurdun, Beni boğdun, hayatıma kondun. Odama kapattım kendimi, kalemimi. Ellerimi deli gibi yoruyorum. Kahve buharlarıyla karışınca dumanlarım Oturup her yudumda mürekkebimi dumanlarım. Aslında bi suçu günahı yok dumanların Sadece üstüme geliyor odamın duvarları. Bölüm 3 : Güneşler açılsın bulutlar dağılsın Şu yağmurlar şahitse davalar açılsın. Sana pınarlarımı akıttığım zamanlarda Yanımda bi tek onlar vardı bunu unutma. Unutsam bile yazmak duracak gibi değil Ben ne zaman ben olabilicem o da belli değil. Aslında bildiğim tek birşey var galiba O da ellerimi asla öldüremeyeceğim. Yağmurlarımı salsam başaçıkabilirmisin ? Bire on koyarım üstüne, belki yüzebilirsin. Şimdi düşün kimde dünyanın dert yükü ? Yazıyla olsa mecnun olurdum, dert elimde çünkü. Sen gül demessen gülmez içimde hiç kimse Aydınlaklar efendisi burda kölesi kimse... Hiç kimse demesin efendim beni üzemezsin Kulu kölesi olursunda bi gülemedim demezsin. Nakarat : Sen ellerinde açtığım çiçekleri soldurdun, Beni boğdun, hayatıma kondun. Odama kapattım kendimi, kalemimi. Ellerimi deli gibi yoruyorum. Kahve buharlarıyla karışınca dumanlarım Oturup her yudumda mürekkebimi dumanlarım. Aslında bi suçu günahı yok dumanların Sadece üstüme geliyor odamın duvarları.