Yüce Kays

Bölüm 1 : Bak yine geldim, Gözlerinde geldi virgüllerin arkasına. Yaşlar düşerken sende düştün Bu kapkara satırlar arasına. Hep suskun lakin hep bozgun Göz yaşlarım hep bana damlıyor. Susan kazanmaz bu dünyada Güneş doğdukça yakıp eritiyor. Ve sen hep uykusuzluk gibisin Yüce Kays Güneşin ekmeğinden çalmış saçların Onlar örtmesin ağladıklarımı. Ama görmesin kimselerde Beni yasa boğar tek bir harfin hatırası. Dehan eğlenirken hüznü öğretmek, Güldürürken düşündürmek ne ? Bende bekliyorum ama Karaya varmıyor bu karanlıkta hiç kimseler. Ve sen hep uykusuzluk gibisin... Nakarat : Anne baktım ardıma kanmadım, Kalanlar hep yaşlanmış. Ve de gözlere böyle perdelerde İnce düşler gibi inmiş yaşananlar. Ne mühimdir sence anne ? Neyi anlatmak anne ? Neyi anlamak anne ? Ölüm bile bilmez beni böylesine. Bölüm 2 : Yanına geliyorum mavi göğe Peki karanlıkta neden böyle ? Hep tek başınalık diyalogları İçin ve kendi kendine konuşması. Ben seni niye anlayamadığımı anlayamıyorum Susuyorum anca. Hiç birşeyimden haberim yok Ha bir de bu dumanlar, çok fazla. Ve sen hep uykusuzluk gibisin Yüce Kays Her gün her gün bu defteri açmak Dumandan görünmeyen yalnız çakmak. Her gün her gün bu deftere saymak Bulutlardan görünmeyen yalnız ay. Hep yalnız hep yalınız Candan çekiyor hatıralarımız. O koca binayı üstüme yıksınlar Bunu anlatmak ondan farksız. Ve sen hep uykusuzluk gibisin... Nakarat : Anne baktım ardıma kanmadım, Kalanlar hep yaşlanmış. Ve de gözlere böyle perdelerde İnce düşler gibi inmiş yaşananlar. Ne mühimdir sence anne ? Neyi anlatmak anne ? Neyi anlamak anne ? Ölüm bile bilmez beni böylesine.