Bir Mektup

Sana bu mektubu bir gece yarısında yazıyorum azadlığın zirvesinde sohbete dalmış yıldızlar Zühre bir şarkı tutturmuş babil'den kalan zavallı dünya habersiz, zavallı dünya sağır bir harut'la marut, bir de ben dinliyorum derken kayıp gidiyor yıldızlardan birisi bir intikam fişeği gibi saplanıyor karanlığın karnına senin namına yıldızları kıskanıyorum kim bilir kaç ışık yılı uzakta öfkeyle kollarını çemriyor yalancı fecir imanım gibi biliyorum vakit asılmak vaktidir ve taksim gazinolarında trahomlu şairler mısra arıyorlar masaların altında kanını içiyorlar bilmeden cennet atlarının ben yurdumun en sert tütününden bir sigara sarıyorum dumanı ciğerlerime değil, iliklerime çekiyorum ne kadar ürkek ceylan varsa Asya çöllerinde Domaniç yaylasında ne kadar dizginsiz at başlıyorlar koşmaya kılcal damarlarımda sıcak solukları yalarken alnımı toynaklarını hissediyorum alyuvarlarımda… **** Sana bu mektubu evimin balkonunda yazıyorum sağ elimi koyuyorum tam yüreğimin üstüne Çankaya yokuşunda söylediğimiz marşı duyuyorum ulu kayalar parçalanıyor beynimin bir yerinde bir yerinde demirden dağlar eriyor atlas yelkenli gemileri unutmuş bir kaç levent viski kokulu bulvarlarda yavaş yavaş ölüyor istediğin o seccadeyi hemen gönderiyorum üstünde Kâbe resmi ve anamın duaları var ve bildiğin sebeplerden ben gelemiyorum yine biliyorsun ki sevmedim ülküden başkasını başı dumanlı dağları, dolunayı, ufukları bir de Çankaya yokuşunda rüzgara tutulmuş saçlarını önce Allah, sonra genlerim şahit sevgimi üç bin yıl sonra doğacak torunuma yolluyorum trahomlu şairler doğruluyorlar masaların altından parmakları fahişelerin karanlık saçlarında benim kalemimden kan değil, süt damlıyor geceler boyu böyle geleceği emziriyorum kahrolayım sevmedim ülküden başkasını bir de seni çok seviyorum.