Bir Ramazan Şarkısı

Bir andı sokak ortasında salise kadar bir an silahlar patlıyordu durmadan, taradılar kaç el uzaktan vurulmuştu kardeşim adı Ramazan soyadı Turhan. Kan ter içinde yetiştik acile Doktor ' ölmüş” dedi. Kurşun Ramazan'ı vurmuş, Doktorun sözü bizi vurmuştu. Ramazan öldürülmüş, biz ise ölmüştük, Alaca karanlıkta ayrıldık Ramazan'dan Ramazan alacakaranlıkta, memleket karanlıkta kalırken dudaklarımızda bir Ramazan şarkısı kaldı… Her an karşıma dikilmemelisin Ramazan, gençtin, yüzünde tüy yoktu yüreğinde vatan sevgisi örtülü istilaya başkaldırmıştın yürüdüğün yolun, varacağın menzilin farkındaydın dönüp gelme Ramazan bıraktığın insanlar uzaklara gittiler memleket eski memleket değil, geriye kahır sahipleri kaldılar doğru-yanlış, eksik-fazla dün davalar vardı. Ya şimdi, canlar verildi, dünyalık işlere dönüp bakılmadı, fedakarlık övülen davranıştı, başkasını düşünmek, onun için kaygılanmak alkışlanıyordu, şimdi aptal yerine koyuyorlar adamı Ramazan, gelme, görme! asılanlara ne demeli peki, kademe kademe, gün gün ölüme yaklaşmak, saat saat ölüme yürümek, ölümden beter değil midir Ramazan neyse… Bembeyaz gözlerini tüysüz, masum çehreni uçan ten kafesini soğumuş, buz gibi ellerini son sözlerini ve yüreğini hiç unutmadım Ramazan…