Ney Ki İnler

Ney ki inler taa derinden, derdini şekvâ eder Öyle efrûzdur ki, eşki hicrini ifşâ eder Ayrı düştüm Sevgilimden, kim bilir ki halimi Derdime ağlayanlardan, kime sorsam yârimi Dilhûn ile söyleşirim, gayrısın bilmez dilim Dertsize dert anlatılmaz, sevgidir benim yolum Ayrı düşen vatanından, hiç olur mu bahtiyâr Yâr ile kavuşmanın, hep başı sonu intizâr Her mekânı dost edindim, inledim durdum hemân Huylusuyla huysuzuyla, ülfet ettim her zaman Her kişi zannına göre, Yâr göründü de bana Sırrıma bigâne düştü, Yâre gönlümden yana Ne âhım sırrımdan uzak, ne de sırrım âhımdan Göz kulak lazım bana, inleyecek feryâdımdan Can bedenden gizli midir, çek nikâbını dilin Göz gerek görmeyene, âmâya verilmez izin Ateş-i aşk şûlesidir, dertli neyin nevâsı Kimde yoksa yok olsun, bendeki aşkın hevâsı Yırttı nikâbı hicrin, didârı vuslat göründü Ayine-i Sevgili de aşktı; elbet göründü Mest oluşu ol kişinin, aşkının feyzindendir Neydeki bu hoş nevâ, bil ki aşk ateşindendir Hem zehir hem panzehir, hem Yâr idi hem bahtiyâr Böyle âşıkı kim gördü, inler iken âh-u zâr Leylâ Mecnûn bestesini, dinle neyden zâhidim Pürhûn olan sahrâya sor, bil ki benim şâhidim İle yoktur müşteri, kulaktan gayrı şüphesiz Bize yol gösterenler, hem garip hem kimsesiz Bırak gamlı günlerimiz, uzadıkça uzasın Ayrılıkla yanan gönle, var mı aşkın kazâsın Korkumuz yoktur bizim, günler geçip gitse ne gam Dostla yârenlik dururken, gayrı gamlanmak haram Suya kanar mı balık, üftâde olanda aşka Âb-ı vasl'a doyulmaz, muhabbet deryası başka Anlamaz kâmil halinden, adı üzerinde ham Sözü kesmek gerektir aşkta, son nokta vesselâm.