Bomen zonder Bladeren [1]

[Intro] In de winterlucht, zo koud en stil, De accordeon speelt, een stralend schuil. Bomen naakt, takken zo wit, Zinnen van dromen, even uit zicht. [Verse 1] Kijk om je heen, het bos voelt zo leeg, Takjes fluisteren, verhalen met een zegen. Geen bladeren meer, schors en de ijs, Herinneringen gehuld in een knarsend geschreven. Sneeuw valt zacht, alles vergeven, Jij en ik, dat wonder ervaren, zo verweven. [Chorus] Bomen zonder bladeren, zo stil hier rondom, Verhalen die passen, vervangen door een strom. Krachtig en kwetsbaar, daartussen een dans, Bij het schijnen van de maan tot een nieuwe kans. Een reis van de ziel. [Verse 2] Ik hoor je lachen, de stemmen zo fijn, Samen als echo's, nooit echt alleen zijn. Jouw hand in de mijne, zoet als de zang, De jaren vullen ons, een puzzel nooit wrang. Ver van hun lach, woorden worden tijd, Echo's die rimpelen, in de schaduw van spijt. [Bridge] Toch zal de wind weer door de bomen blazen, Hoop die opbloeit, ondanks wat we zagen. Liefde omarmt ons, met een zucht van gemoed, Kijk, er valt sneeuw – een charmerend gebied. [Chorus] Bomen zonder bladeren, ik voel de herwonnen kracht, In stille momenten, vergis je, onverwacht. Strijd om te voelen, van alles een bekentenis, Eenzaam voor even, maar niets blijft definitief. [Outro] De tonen vervagen, fluisterend ons verhaal, Wat ooit was, blijft, een zachte uitstraling straal. Tussen pijn en veerkracht, een hoop dat echt leeft, Bomen maken ons wijs: de natuur ons verheft.