Erfgenamen van Verlies [1]

[Intro] De winden vertellen ons verhalen, Van dagen vol dromen, waar we onszelf legitimeren, Veranderingen omarmen, wat blijft er na ons, Een erfgoed van herinneringen, ons kostbare bestaan. [Verse 1] Ik kijk naar oude foto's, Glanzende gezichten uit vervlogen tijden, Het lachen van oma, met een fluisterend gebed, Waar is de liefde, die ons altijd bevrijdt? De kindertijd vervaagt, maar herinneringen bloeien, Een huis vol gezelligheid, nu is alles zo stil. De muren stralen namen van ons hier, Verdriet is er, maar liefde verwarmt ons hart. [Chorus] Wij zijn de erfgenamen van wat ons troost, Vastgehouden wat stroomt, zo fluistert het het meest. De bergen reiken naar de diepte van ons wezen, Hun geest omarmt ons, dichtbij de vreed. Als de pijn ons roept, is het zoete hoop, Onder de sterren, zoals golven van ons geloof. [Verse 2] Tradities die sprankelen, in liefde verbonden, Samen lachen we, onze vreugde wordt gevonden. Het ritueel verbindt ons keer op keer, Waar stilte klinkt, verbinden we onze sfeer. We plukken het gras, waar hun voetstappen bleven, Met elke stap komen hun verhalen ons geven. Bij elke tafel klinken glazen in het rond, Het samenzijn is liefde, die ons altijd verbindt. [Chorus] Wij zijn de erfgenamen van wat ons troost, Vastgehouden wat stroomt, zo fluistert het het meest. De bergen reiken naar de diepte van ons wezen, Hun geest omarmt ons, dichtbij de vreed. Als de pijn ons roept, is het zoete hoop, Onder de sterren, zoals golven van ons geloof. [Bridge] In de dans van verdriet en van vreugd, Zijn woorden nooit verloren, dat is onze getuigd. Door seizoenen samen zijn we nooit alleen, Op heilige wegen, levens lieflijk verweven. Met klanken van de dulcimer en een accordeon, Verenigen onze harten, samen in verbinding. [Chorus] Wij zijn de erfgenamen van wat ons troost, Vastgehouden wat stroomt, zo fluistert het het meest. De bergen reiken naar de diepte van ons wezen, Hun geest omarmt ons, dichtbij de vreed. Als de pijn ons roept, is het zoete hoop, Onder de sterren, zoals golven van ons geloof. [Outro] Laten we ons verenigen in onze mooiste dromen, De eer van wat was, met elkaar zoomen. In elke lach, en iedere magie ons beloofd, Leven we de liederen, verbonden, door wat ons omgeeft.