Schaduw van Je Zucht

[Intro] In de ochtendnevel, waar de bergen ons omarmen, Voel ik je adem, een herinnering die blijft hangen. [Verse 1] De bossen fluisteren zachtjes, als de bladeren vallen, Herinneringen dansen, zoals zonnestralen stralen. We liepen samen door velden, zo wijd en vrij, Met elke stap voelde ik, de liefde altijd dichtbij. Maar de wolken van de tijd, scheidden ons zo snel, Nu heerst er alleen stilte, en een hart dat zoemt als een bel. [Chorus] O, schaduw van je adem, waarom laat je me niet gaan? In de nachtelijke rust, blijf ik zwerven, blijf ik staan. Je fluistert door de bomen, je zingt met de wind, Een droom die niet uitkomt, een verhaal dat nooit begint. [Verse 2] We deelden onze dromen, onder sterren zo fel, Jouw lach was de melodie, die mijn hart nog vertelt. Gelukkige momenten, zo kort en zo klein, Maar de tijd heeft ons veranderd, de liefde kon niet zijn. Ik kijk naar de horizon, met de zon die ondergaat, En de herinneringen aan ons, die de pijn nooit verlaat. [Bridge] Wat zal de toekomst brengen, hoop of verdriet? De strijd om door te gaan, in deze eenzame tijd. Jij bent de ster die ik zoek, in de nacht zo koud, Maar als ik aan je denk, voelt het zo ver van goud. [Chorus (herhaling)] O, schaduw van je adem, waarom laat je me niet gaan? In de nachtelijke rust, blijf ik zwerven, blijf ik staan. Je fluistert door de bomen, je zingt met de wind, Een droom die niet uitkomt, een verhaal dat nooit begint. [Outro] Dus laat me nu de schaduw dragen, een deel van wie ik ben, Het verdriet in mijn hart, mag nooit helemaal verdwijnen. In de ochtendnevel, waar de bergen ons omarmen, Voel ik de schaduw van je adem, een echo die blijft hangen. En als het leven verder gaat, vergeet ik je nooit, Jouw liefde blijft mijn gids, door de tijd en dromen ooit. [Outro]