Weemoedige Klanken

[Intro] In de verte klinken de bergen mee, Fluitton de echo's van de dagen, heel ver over zee. Onder de warme hemel liggen wij vrij, Verdriet en blijdschap dansen van schouder totzij. [Verse 1] De horizon glanst in warmte, zo mooi, Vingers die lachen, noem hen vrijgrote jongen zo'n aanmoediging lei. Alles om ons heen, in de schaduw, de rust, Geluiden van herinneringen geven ons een gelukk’ge lust. Het zonlicht zijnt omlaag, onder de kale top, Verdwijnt in de mist, niets houdt ons nog op. Mooie dromen doorwegen wolkendansen weer, Verlies niet de hoop. Лу müge áfram, neemt life- зерсе яңы തിരുന Hilton шар Tinyaxis life. [Chorus] Diepe tonen vol verdriet, oh zo zwaar, De geheimen van het leven roepen als een flair. De liefde woont hier, ons samen vereent, Het gekwetste hart, lijkt stil maar blijft steeds integen. [Verse 2] Zoete geuren dansen boven weiden en heel, De zon wikkelt gras in ademen, zo hier doen stel onze heil. Stromende dromen zuigen ons wellicht in hun poëzie, Onder de diepe sterrenwensen vinden we zomaar symfonie. [Outro] Volg de redenen van de muziek uit het verleden, Vinden schoonheden in elke strijd die is her reden. Moge de bergen ons begeleiden, vredig en lief, Breng ons thuis naar een warm plekje, vers van dit soort in fired.