De Ton

Dit is geen begin van een levenslied Want ik ben maar een observant Geen emoties geen gevoelens, gewoon kijken Naar hoe mensen zijn, ze kunnen zoekraken Zoals die ene man naar zijn hemd zoekt in zijn broek Een totale dissociatie een mutilatie, wat is het verlossend om je los te kijken Van de wereld om je heen Ik leef in een ton, sta ontworteld in de zon, ben nog nooit ongelukkig Geweest Moet ik me schuldig voelen over dat ik niets bereik Ik wil gewoon niet meedoen aan die optocht van kwitanties, kinderopvang, stukadoors Tuincentra, jaarverslagen regenende mensen, hun kinderen die al in jargon praten En een terrasoverkapping in de tuin Is dit de dood van het intellect Dat ik niets voor de maatschappij doe Maar ik wil nooit, maar ik wil nooit Maar ik wil nooit opgroeien Vang me op in deze onvaste grond. Ik heb een kinderlijke angst om te Groeien Laat de mensen praten van geluk ik heb het al, ik kan alleen mijn nagels nog verliezen Ik leef in een ton, sta ontworteld in de zon, ben nog nooit ongelukkig geweest O lieden van de ochtendspits, waartoe groeit uw getal En word ik steeds omvergeduwd als ik alleen mijn lied zing Is dit de dood van het intellect Dat ik niets voor de maatschappij doe Maar ik wil nooit, maar ik wil nooit Maar ik wil nooit opgroeien Vang me op in deze onvaste grond. Ik heb een kinderlijke angst om te Groeien Mijn lachen zit in een crisis Sinds een tijdje neemt iedereen mijn smalen serieux Ze komen naar me toe om raad Ik heb een schuilnaam aangenomen en Ga nu maar met een trommel over straat